“Bij mensen met autisme is er sprake van een verhoogde kans op suïcide, suïcidepogingen en suïcide ideaties – dat is het denken over suïcide zonder dat je een poging doet. Dat zijn dus eigenlijk drie verschillende dingen die in elkaar kunnen overgaan, maar die niet hetzelfde zijn.

Mensen met autisme die suïcidaal zijn, willen het leven niet meer op die manier. Altijd die conflicten met andere mensen. Altijd horen dat je het niet goed doet, dat je gewoon wat meer je schouders eronder moet zetten. Steeds weer aanlopen tegen het besef dat wat voor jou moeilijk is, voor anderen gemakkelijk en vanzelfsprekend is.  Vooral de resoluutheid waarmee sommige mensen met autisme tot suïcide kunnen besluiten is heel opvallend. Bijna tevreden denken ze: “Nou hebben we toch maar mooi een oplossing bedacht.”

Naast de bekende algemene risicofactoren, zoals eenzaamheid, depressie en werkloosheid, speelt ook de kwaliteit van de autismehulpverlening. Het is essentieel dat je als persoon met autisme goed wordt begrepen. Dat een hulpverlening niet wéér een kant-en-klaar programma van de plank haalt dat niet aansluit bij jouw klachten. Wat ik vaak tegenkom is dat suïcidale mensen met autisme in hun leven heel veel verschillende hulpverleners hebben gehad. En dat geen van hen echt naar de kern van de zaak keek. Dat niemand ze bijvoorbeeld een keer vroeg: hoe zit dat nou bij jou in elkaar?”

Dr. Bram Sizoo, psychiater bij Dimence en specialist op het gebied van suïcidialiteit en autisme in een interview ‘Erken dat het leven soms heel erg moeilijk is voor mensen met atuisme’ op Autisme.nl van de Nederlandse Vereniging voor Autisme, naar aanleiding van de Factsheet Suïcidialiteit en Autisme.

t.”