Kan iemand met autisme liegen? Het is een vraag die niet alleen op mijn blog vaak gesteld wordt, maar ook op andere websites rond autisme vaak voorkomt. In deze blog maak ik een overzicht van wat ik er al over heb geschreven en over weet vanuit eigen ervaringen.
In mijn late tienerjaren schreef ik brieven met anderstalige, buitenlandse meisjes. Waarom ik dat deed en hoe dat verliep, beschrijf ik in deze blog
Een tijdje geleden heb ik samen met mijn liefste een nieuwe matras gekocht. We zijn gierend van het lachen buitengekomen in de winkel, waar we onze keuze hebben gevonden. In deze blog vertel ik hoe het zover is gekomen.
Een (zelf)motiverend tekstje geschreven, enkele jaren geleden, op een zonnige lentedag in het park, met zicht op de vijver, en in verbeelding een gevoel van geluk.
Kunnen mensen met autisme liegen? Of is het vooral overmatig gebruik van fantasie en zelfzuchtig? Of toch eerder verkeerde interpretatie en contextblindheid die onterecht liegen wordt genoemd? En wat over de maatschappelijke leugen? Tien jaar geleden schreef ik een blog over autisme en liegen, met een poll. Wat is er sindsdien mee gebeurd? Vandaag schrijf ik een vervolgblog, een actualisatie, een update
Elk einde van de maand schrijf ik een stukje rond eindes, zoals van een gewoonte, een gebeurtenis, een levensperiode, en hoe ik dat beleefde, onder andere vanuit mijn autisme. Deze eerste keer hou ik het algemeen, over wat eindes voor mij betekenen, voornamelijk hun onvoorstelbaarheid.
Elke twaalfde van de maand probeer ik iets te schrijven rond de Grote Vragen (zie bv Canvas en de BBC). Deze keer stel ik me de vraag of we elke dag moeten leven alsof het onze laatste is. De ondertitel is autisme en toekomst.
Wat als ik zou samen leven met een niet-autiste, met iemand zonder autisme ? Die vraag krijg ik wel eens, en deze keer van Jacqueline, vrouw met autisme die al tien jaar (gelukkig) samen leeft met een niet-autistische man (‘een echte vent’, zegt Jacqueline). In deze blog probeer ik een antwoord te formuleren op die vraag, voor zover ik me dat kan verbeelden natuurlijk.
Tistje 