Een samenvatting van een recent onderzoek via het FANN, Nederlands netwerk van autistische vrouwen, rond welke therapie volgens autistische vrouwen zelf werkt en welke aandachtspunten er zijn in een therapeutische relatie.
Leontien stuurt me een mail met de vraag waar ze terecht kan als haar autisme niet erkend raakt. In deze blog probeer ik haar vanuit ervaringen een antwoord te geven.
Hans Leduc is auteur van ‘De structuur van asfalt’, een aangrijpend autobiografisch verhaal en een aanrader die ik een tijd geleden op deze blog besprak. Hans vond het zelf boeiend om na te denken over de vijf vragen die ik hem stelde. Ik vond het een eer dat hij dit wilde doen, en deel zijn antwoorden dan ook graag met jullie.
Rani (25), een vrouw (en moeder, partner, bediende, loopster) met autisme, volgt al een tijdje mijn blog. Ze zit met veel vragen, over van alles. Op dit moment is haar belangrijkste bekommernis hoe ze, liever vroeg dan laat, van haar autisme af komt. Haar vraag is of ik daar misschien tips voor heb en ze hoopt dat ik haar bekommernis versta. In deze blog probeer ik, in de mate van het mogelijke, en vanuit eigen beleving, op haar vraag een antwoord te geven. Rani (schuilnaam) ging akkoord om het antwoord herwerkt te publiceren.
De (Wereld) Autisme Week is voorbij. Elk jaar is er één dag, één week om te spreken over autisme zonder meteen afgewend te worden. Het is kort, die dag, die week. Er is zoveel te doen. Zoveel te vertellen. We willen graag bewustzijn en inzicht. We willen graag geduld en begrip. En zoveel meer. Tot het een oud nieuwtje is. Tot het gearchiveerd is. Met aardappelschillen, oud brood en wortelrestjes in vuilnis beland. Op naar Wereld Autisme Dag 2018? Of wordt bewustzijn dit jaar bij sommige mensen toch een aanzet tot acceptatie? Ook van de minder charmante, mediagenieke en minder communicatieve mensen met autisme? In dit stukje enkele gedachten over wat na de (wereld) autisme week 2017.
Dirk de Wachter in Borderline times: het einde van de normaliteit (Lannoo, 2016) over vrouwen die hopen dat hun man, van wie ze denken of weten dat hij autist is,, verlangen dat hij via therapie briljant welsprekend wordt, zoals er vrouwen zijn de een borstvergroting bestellen als ze een D-cup willen.
Een autismespectrumstoornis verdwijnt niet door therapie. Maar hoe jonger de begeleiding van de kinderen begint, des te groter de kans dat hun taal zich goed ontwikkelt en dat ze later zelfstandig zijn. (…) We weten niet of de hulp die gezinnen krijgen wel goed is. De methoden waarmee de centra werken verschillen nogal. Wie zich op welke methode baseert, en of die wel rekening houdt met wetenschappelijke inzichten, controleert niemand. Het is een jungle waar iemand de ouders doorheen zou moeten gidsen. (…) Niemand heeft een overzicht van welke hulp… Read more ‘Kinderen met autisme blijven in de kou staan’ →
De meeste ‘problemen’ waarvoor mensen in therapie komen, zijn niet een gevolg van een aandoening of een ziekteproces maar van onvolwassen reacties op levensomstandigheden. Wij leven in een infantiliserende samenleving waar wel vakkennis wordt onderwezen (aangepast aan de arbeidsmarkt om een ‘job’ te kunnen krijgen) maar waar volwassen levenswijsheid, levenskunst en de vaardigheid om geluk te creëren niet op het programma staan. Zelfs als therapie terugbetaald zou zijn of zelfs gratis zou zijn, wat vermag een uurtje therapie per week als men daarna terugkeert in een samenleving waar geld verdienen,… Read more ‘Problemen komen voort door onvolwassen reacties op het leven’ →
Tistje 