Rani (25), een vrouw (en moeder, partner, bediende, loopster) met autisme, volgt al een tijdje mijn blog, en vind het positief ‘hoe open je staat voor niet zo vanzelfsprekende thema’s, zoals seksualiteit, levenseinde, filosofie, rijk worden … ‘. Zelf zit Rani, als druk bezette vrouw, met veel vragen. ‘De meeste vragen kan ik aan niemand kwijt. Mensen lachen er alleen mee, zonder te beseffen dat hun ‘goed bedoelde’ woorden zoveel pijn doen’. Op dit moment is haar belangrijkste bekommernis hoe ze, liever vroeg dan laat, van haar autisme af komt. Haar vraag is of ik daar misschien tips voor heb en ze hoopt dat ik haar bekommernis versta.

Vermoedelijk zijn er nog mensen die jouw bekommernis delen, Rani. Sommige mensen zien dat heel extreem. Ze volgen trainingen om technieken aan te leren om niet langer autistisch te zijn. Of ze denken dat ze door bepaalde voeding of (alternatieve) medicatie van hun autisme kunnen af komen. Om zich daarna terug te laten testen en, naar eigen zeggen, ‘autismevrij’ door het leven te gaan. Of dat echt zo is, betwijfel ik. In het beste geval hebben dergelijke mensen wat meer camouflage gekweekt, hun levensvisie wat verandert, worden voeding en beweging bekeken  … maar in in het slechtste geval wordt je er ziek van of raak je om zeep.

De meeste mensen met autisme of mensen in hun omgeving vatten het volgens mij meestal wat menselijker op. Ze willen vooral de last die samen gaat met autisme beperken en door bepaalde aanpassingen en technieken, samen met anderen (zonder autisme) tot een aanvaardbare kwaliteit van samen bestaan komen. Ze willen daarnaast ook de positieve kracht vanuit zichzelf en hun autisme tezamen bundelen om iets te maken van hun leven. Met van individu tot individu verschillende mate van ondersteuning, medicatie of hulpmiddelen. Daarbij blijft het autisme in de ene situatie al meer voelbaar en waarneembaar dan in de andere. Maar er groeit daarnaast ook ruimte voor goed leven en soms ook voor momenten van geluk.  Dat is de moeilijkste weg, denk ik, maar met hulp van andere ‘ervaringsgenoten’ (met of zonder autisme) en meelevende deskundigen kan iedereen daar een stuk naartoe evolueren.

Vanuit wat ik schrijf op mijn blog en de lezingen die ik geef, zal vast duidelijk zijn dat ik bij de laatste groep behoor. Dat betekent ook dat ik mijn autisme zeker niet wil verheerlijken of zien als een sterkte op zich. Maar als je het, zoals in jouw mail, vergelijkt met een steen die je elke dag een berg moet opduwen om ’s avonds doodmoe en moedeloos te zijn, denk ik dat er meer is dan autisme.

De rots die je ervaart is er voor jou ongetwijfeld adembenemend aanwezig. Misschien kan het verlichten om iets te doen met die steen. Niet je eigen of andermans ramen ingooien, maar er over schrijven, schilderen, muziek maken, of praten met iemand die jij vertrouwt en iets weet van autisme. En die je ook zegt dat je geen genie, geen supertalent hoeft te zijn om autisme te hebben. Dat je net als ik, en veel andere mensen met autisme, een belangrijk radertje bent in het grote raderwerk van de mensheid.  Een radertje dat af en toe schittert in wat ze goed doet, en voor de rest gewoon is wie ze is. Welke naam dat ook krijgt.