Toen ik vierendertig was, ben ik voor het eerst in mijn leven gaan werken. Deeltijds. De eerste jaren waren een verschrikking. Na eerst hier en daar een dag of een week geprobeerd te hebben, werkte ik een tijdje voor een industrieel schoonmaakbedrijf. Daar ben ik echt door een hel gegaan.

Daarna ben ik zowat acht jaar lang twintig uren per week gepoetst en de vaat gedaan, en soms klusjes opgeknapt in een drukkerij en in een grafisch  bureau. Nu heb ik in dat grafisch bureau een heel ander werk. Ik maak er websites, en af en toe heb ik wat schrijfopdrachten. Dingen die ik helemaal alleen kan doen. Daar voel ik me goed bij zolang mijn opdrachten overzichtelijk zijn.

Als een opdracht te chaotisch wordt geformuleerd, als een klant halverwege van idee verandert of als er teveel tijdsdruk is, raak ik wel eens helemaal over mijn toeren. Die twee dagen per week vergen veel van me, maar ik hou van mijn werk, en het is voor mij een belangrijke sociale omgeving

Landschip in ‘Dubbelklik: autisme bevraagd en beschreven’ van Landschip en Loes Modderman (Epo en Autisme Centraal, 2004)