Voor veel mensen met autisme is er bij de aanvragen van een erkenning van een mogelijke handicap vaak een groot probleem van trots. Sommige mensen met autisme zien het zelfs als een ongelooflijk nederlaag. Alsof ze, in het geval er een handicap bij hen erkend is, niet meer even menselijk zou zijn als de anderen. Nochtans is het niet zozeer de erkenning maar de handicap en de beperkingen die de handicap veroorzaken die het leven moeilijker maken. Bovendien is er niemand die weet dat jij een erkenning handicap hebt tenzij je het hen vertelt, en dat hoef je niet te doen.

Overigens brengen de meeste erkenningen van een handicap geen direct financieel voordeel, en is dat wel het geval, dan zijn die uitkeringen eerder erg beperkt. In bepaalde gevallen leiden ze een korting in de gezondheidszorg en bepaalde vormen van woonbegeleiding. In andere gevallen kunnen ze je beschermen tegen een leven op straat, maar garanderen ze geen financieel zorgeloos leven.

Wanneer je, tot slot, als persoon met autisme een erkenning handicap zou zien als een status waar je nooit meer uitgeraakt, is dat helemaal onterecht. Niets weerhoudt je immers om actief te zijn op de arbeidsmarkt, in de vorm die het best past bij jou, of te (blijven) solliciteren naar een duurzame baan of verdienste.

Michael John Carley in ‘Unemployed on the autism spectrum: How to cope productively with the effects of unemployment and jobhunt with confidence’ (Jessica Kingsley Publishers, 2016)