Dat ik wat meer van het echte leven moet genieten, de natuur moet inttrekken, de zonnestralen op mijn smoeltje moet laten neervallen, en me onder de mens moet begeven, die goede raad krijg ik af en toe van mensen die vinden dat ik veel op deze blog schrijf. Terwijl ik nog zoveel ander werk doe, al dan niet vergoed, met mijn pen. Zo werk ik wel eens voor mijn profiel op Google Reviews.

Niet alleen hotels of restaurants, pretparken of bezienswaardigheden worden daar geëvalueerd. Er is niets dat lijkt te ontsnappen aan de beoordelingsdrang van de surfende medemens. Je hoeft er niet eens ver weg voor te gaan. Je kan ook ‘local guide’, lokale gids, worden op Google Reviews. Zo kan je opklimmen tot ‘local expert’. Als je dat wil natuurlijk. Je kan ook gewoon de recensies en commentaren lezen en jezelf verbazen om zoveel bizar opmerkingsvermogen.

Er hoeven niet eens bezienswaardigheden in je buurt te zijn. Zo kan je niet alleen een park of bos, een stuk strand of een vijver in de buurt, maar ook de bakker of slager om de hoek, de supermarkt even verder en zelfs de huisarts, de podoloog, de kinesist en het plaatselijk ziekenhuis kritisch evalueren. Ik denk dat de meeste mensen onder een schuilnaam schrijven, ofwel niet goed nadenken over mogelijke gevolgen van hun kritische toon. Ik schrijf op Google altijd onder mijn eigen naam, en hou negatieve recensies voor mezelf. Zowel handelaars als dienstverleners hebben vaak te lange tenen en ik heb soms te weinig contextbesef.

Aangezien ik niet ver van het strand woon, en het me nauw aan mijn hart ligt, vind ik het wel eens leuk om te kijken wat de toeristen die van dicht en van ver komen, van ‘mijn stuk strand’ vinden. Soms is dat ronduit hilarisch, maar toch herkenbaar voor mij. Wat ene Luca Lanssens schrijft, bijvoorbeeld, doet me terugdenken aan de eerste keren dat ik met mijn oma en opa naar het strand ging. Ik schrok toen van alle indrukken en vond veel van de prikkels die ik ervoer vreemd. Ik was altijd overprikkeld toen ik terugkwam van een namiddagje zand. De enige ervaring die ik niet had, was die van de file, wij gingen te voet naar het strand.

“Het was mijn eerste keer aan zee. Ik vond het ronduit verschrikkelijk. Er was overal zand, er was zeewater, er was veel blauwe lucht. Mensen liepen er bovendien rond in de vreemdste outfits. En dan die zon die via het water maar in je ogen schijnt. En maar schijnen dat de zon doet. Dan heb ik nog niet eens over de dieren op het strand. Vogels ter grootte van een labrador die je arrogant aanstaren en je toekrijsen op een toonhoogte die je hersens verbranden. En wit dat die vogels zijn, zo wit, en met zo’n grote bek, even groot als van de Vlaamse oude mannen die klagend over het strand schuifelden. Voor dit alles moet je uren in de file staan, en op zondag is het nog erger. Ik denk dat het tijd is voor mij om een eerste keer naar de Ardennen te gaan.”

Ons strand wordt over het algemeen goed bevonden, al heeft het volgens velen één groot nadeel: dat er zoveel zand ligt. De structuur van het zand blijkt ook niet bijster goed. “Dat zand kruipt te goed in je handdoek. Dit zorgt ervoor dat je achteraf eerst je handdoek met de hand moet wassen. Of je moet een nieuwe wasmachine kopen.” Jammer genoeg, schrijven veel dagjestoeristen ‘zit het strand vol met dagjestoeristen … V-r-e-s-e-l-i-j-k!’.

Soms verdenk ik mensen die dit schrijven ervan het ironisch te bedoelen. Zoals die mevrouw die het zeewater ‘te groen’ vond, en zich afvroeg of dat al eens onderzocht is. En de huizen die volledig misvormd zijn. ‘Kortom, als je dit strand hebt gezien, hou je het wel voor gezien’, is de conclusie die velen lijken te trekken. Gelukkig zijn de meeste toeristen die op ‘mijn strand’ komen het wel eens over de kwaliteit van de zon, als ze schijnt natuurlijk.