We moeten voorzichtig zijn over wat we denken van en hoe we spreken over personen met een handicap. Eén voorbeeld is als we verwijzen naar wie autistisch, doof of blind is of een bepaalde andere wijze van bewegen heeft, alsof ze ‘in hun eigen wereld’ zouden leven.

We kunnen er immers niet omheen dat we dezelfde wereld delen. We proberen ook allen iets te maken van de wereld waarin we leven en met de mensen waarmee we leven.

We moeten er mee ophouden te zeggen dat mensen in hun eigen wereld leven wanneer ze een handicap of een andersoortige neurologie hebben, zoals bijvoorbeeld in het geval van autisme.

Niemand wordt er beter van wanneer onze woorden een grens markeren, en zij die anders zijn dan ons op een afstand plaatsen. Aan de andere kant van die lijn waar ze ‘in hun eigen wereld’ zijn – de kant van dat soort mensen dat we vanaf dan niet meer als echte menselijke wezens beschouwen. Immers, ze leven toch ‘in hun eigen wereld’ ?

Of we nu het gedrag van iemand waarmee we niet vertrouwt zijn wel of niet verstaan, het blijft een voldongen feit dat we een en dezelfde wereld delen.

Het daarmee oneens zijn is niet alleen een poging om de menselijkheid van de anderen te minimaliseren, maar houdt ons ook verantwoordelijk voor ons eigen falen als menselijke wezens. Dus als u nog eens personen met autisme of een handicap als ‘in hun eigen wereld’ beschrijft, wil u daar dan alstublieft mee ophouden?

Judy Endow (autismeconsulent, moeder van 3) in ‘We Are Not In Our Own World’ (20 augustus 2013)