Die autistische geest snap ik nu heel goed – die bestaat uit een wolk van cirkelredeneringen, de hele tijd. Ze maken een soort vakje van de werkelijkheid en elk vakje proberen ze afzonderlijk te beheersen.  Als Paul iemand ziet lachen, weet hij niet waarom diegene lacht. Op een gegeven moment denkt hij: dan zal het wel over mij gaan en krijgt hij een gewelddadige fantasie om de oogballen van de lacher eruit te rukken. Dan is het wel afgelopen met dat gelach. De woede komt dus ergens vandaan – vanuit het niet kunnen beheersen van al die vakjes.

Deze enigszins aanmatigende uitspraak komt van Erik Jan Harmsen, schrijver en vader van een zoon met autisme, in ‘Ik ben de autistische geest echt gaan beheersen’ van Rajko Disseldorp in Het Parool van 15 maart 2017