Wat niet is, kan nog komen. De rapper met de wazige blik scoort alweer een krantenkop.  Morgen is er tijd genoeg, vertrouwt hij toe aan de journalist, die zijn deadline ziet naderen. Terwijl mijn stoptrein spoorlopers ontwijkt, en Raymond in mijn oortjes zingt dat het toch niet zo slecht is. Meer zelfs, zo goed als zwemmen zonder ondergoed. Geen ziekmakend geruis, geen zot gekwek. Alleen, op zoek naar ruimte. Onderweg, omringd door een wolk van ervaringen. Nu en dan zijn ze beklijvend, dan weer weerzinwekkend, maar vaker geven ze me een dankbaar gevoel. Dat ik nog leef, zucht ik terloops.