Het lijkt alsof we verbaasd moeten zijn dat mensen met autisme ‘net echte mensen’ zijn, in plaats van gehandicapte/superslimme bordkartonnen karakters. 

Neem het statement dat mensen met autisme dankzij hun autisme uitstekend op hun plek zijn op de universiteit, omdat ze vaak één speciale interesse zouden hebben. Veel mensen met autisme voelen zich niet „uitstekend” op hun plek op de universiteit. Daarbij hoeft de manier waarop mensen met autisme hun speciale interesses beleven helemaal niet aan te sluiten op het onderwijscurriculum. De speciale interesses zijn bovendien niet constant. 

Het klopt niet dat studenten met autisme alleen maar willen studeren. Deze karikatuur versterkt het vooroordeel dat mensen met autisme niet sociaal zijn. In werkgroepen en discussies ben je tijdens het studeren toch ook vaak sociaal bezig? Daarnaast is het kolder dat de studie bijna heilig is voor autistische mensen en een ticket naar een volwaardig leven. Het doet me denken aan de repressie van Foucault: studenten met autisme moeten in de neurotypische mal geperst worden. Veel autistische mensen studeren uit intrinsieke interesse – niet voor een titel. Anderen leiden een zinvol leven terwijl ze nooit gestudeerd hebben. 

Te stellen dat „wat goed is voor het succes van studenten met autisme is goed voor gewone studenten” is niet alleen kwetsend en raar – studenten met autisme zijn niet per definitie meer of minder gewoon of bijzonder dan studenten zonder autisme – maar ook veel te kort door de bocht.  Niet alles over autisme is zo zwart-wit. 

Martine Mussies, vrouw met autisme, in ‘Mensen met autisme zijn net mensen‘ in de NRC van 30 juni 2022, als reactie op een interview met Theo Bakker in diezelfde krant op 8 juni 2022 naar aanleiding van diens onderzoek over studeren met autisme