Op een aantal Amerikaanse en Aziatische fora voor neurodivergente mensen ontstond onlangs een discussie over de liedjes die het best het kerngevoel en de identiteit van autistische personen weerspiegelen. Opvallend genoeg kwam het nummer ‘Solitary Shell’ van de progressieve metalband Dream Theater naar voren als het meest treffende liedje volgens de deelnemers aan de poll. Maar waarover gaat ‘Solitary Shell’ en waarom vindt net dit liedje wat resonantie binnen een bepaald deel van de autistische gemeenschap?

‘Solitary Shell’ wordt beschouwd als een muzikaal portret van het gevoel van isolement en afgescheiden leven dat vaak geassocieerd wordt met autisme. De songtekst beschrijft een persoon die gevangen lijkt te zitten in zijn eigen geest, verstrikt in zijn gedachten en moeite heeft om verbinding te maken met anderen. Het nummer schetst het beeld van iemand die een ‘cardboard existence’ leidt, een vlak en levenloos bestaan als een eenzame schelp, een solitary shell. De man die bezongen wordt, is daarenboven een ‘monday morning lunatic’ (een ‘maandagmorgengek’) en meer van dergelijke pseudopsychiatrische termen.

‘Solitary Shell’ gaat verder met het beschrijven van de frustratie, woede en onbegrip die de persoon in de tekst ervaart. Het liedje suggereert dat deze gevoelens voortkomen uit een gebrek aan begrip van de buitenwereld. In een poging om te overleven, creëert de persoon in het liedje een innerlijke wereld. Voor degenen die op dit nummer hebben gestemd, dient ‘Solitary Shell’ als een oproep tot meer begrip en empathie voor mensen met autisme of andere vormen van neurodiversiteit.

Opvallend is dat ‘Solitary Shell’, niet bepaald een rustig en prikkelarm liedje, de voorkeur kreeg boven bekende nummers zoals ‘Somewhere Only We Know’ van Keane en een paar kritische underground rappers. Deze uitkomst benadrukt dat de ervaring van autisme voor elk individu uniek is en dat niet alle autistische personen zich per se kunnen identificeren met dezelfde liedjes. Waarschijnlijk zullen sommige mensen mensen, zoals ik, niet meteen aan autisme denken als ze dit liedje horen.

‘Solitary Shell’ van Dream Theater is in elk geval naar voren gekomen als een nummer dat binnen sommige delen van de autistische gemeenschap sterk resoneert. De songtekst, die de gevoelens van isolement, afgescheiden leven en onbegrip uitdrukt, fungeert als een stem voor sommigen die autisme ervaren. Het liedje roept op tot meer begrip, empathie en acceptatie van neurodivergente mensen in onze samenleving.

Zelf vind ik het eerder een triest liedje, dat even goed de draak zou kunnen steken met autistische mensen dan ‘een autistische kern’, voor zover die zou bestaan, te raken. Misschien had ik liever een meer hoopvol liedje gezien, hoewel veel van de muziek die aan autisme wordt gelinkt volgens mij eerder negatief werkt op mijn stemming. Dat is uiteraard heel persoonlijk en ik besef dat muziek raakt aan de eigen unieke ervaringen en voorkeuren, en dat het er zeker als het gaat om autisme diverse en vaak tegengestelde perspectieven zijn als het gaat om de weerspiegeling van autistisch zijn in tekst, muziek en beeld.