Recent las ik een artikel in een krant over een 19-jarige autistische vrouw die, ondanks vele tegenslagen en zonder diploma secundair onderwijs, haar eigen schoonheidssalon geopend heeft. Toch stond er geen woord over hoe ze dit ging aanpakken, waardoor ze anderen (met of zonder autisme) eventueel zou kunnen inspireren, of behoeden.

Integendeel, in het artikel kwam vooral het tragische levensverhaal van de jonge vrouw aan bod. Op haar jonge leeftijd heeft ze al verschillende keren dichtbij de dood gestaan. Uiteindelijk werd ze ook van school gestuurd. Ze besloot daarop om werk te zoeken en de school zachter zich te laten.

Al snel ontdekte ze dat ze niet goed voor een werkgever kon werken. Ze besloot daarop een opleiding te volgen binnen de schoonheidszorg, die ze met succes afmaakt. Haar meest recente stap is de opening van een schoonheidssalon, weliswaar op de zolder van haar ouders. Het geeft meteen een nieuwe (eerder bittere) wending aan de beeldvorming van het initiatief. De meeste schoonheidssalons worden niet meteen op zolderkamers, en al zeker niet thuis bij ouders geopend, hoewel ik het initiatief alle succes toewens.

Het interview in de krant benadrukte verder dat de schoonheidsspecialiste de unieke schoonheid van haar potentiële klanten naar voor wil brengen. Volgens de geïnterviewde autistische vrouw zat zat die schoonheid vooral in de wenkbrauwen (van vrouwen).. Ze benadrukte verder het belang van het geloof in jezelf als de sleutel tot persoonlijk succes is, net als een aanhoudend verlangen om je eigen weg te volgen omzetten in acties.

Haar verhaal is zeker inspirerend, maar wat me opvalt is de manier hoe dit in het krantenartikel is gepresenteerd en welke boodschap de krant lijkt te willen overbrengen. Het artikel benadrukt eerst en vooral het hobbelige parcours van de jonge vrouw, en de vele tegenslagen die ze al heeft moeten overwinnen.

Als lezer krijg ik bijna de indruk dat de krant meegeeft dat enig succes alleen mogelijk is als je een aanzienlijke hoeveelheid tegenspoed hebt meegemaakt. Het lijkt of je alleen kan slagen als je veel obstakels bent tegengekomen en met haast bovenmenselijke inspanningen hebt overwonnen. Succes zou volgens mij niet afhankelijk mogen zijn van hoeveel tegenslagen je hebt ervaren, maar hoe je er mee omgaat.

Daarnaast wordt de beslissing van de jonge vrouw om haar school achter zich te laten voorgesteld als een positieve stap. Het lijkt of onderwijs volgens deze krant geen plaats heeft in het volgen van je dromen. Meer zelfs, het lijkt of wie een eigen zaak opricht door onderwijs alleen geremd wordt.

De krant schrijft ook opvallend weinig over de omstandigheden waarin de jonge vrouw met haar schoolloopbaan is gestopt. Bovendien wordt haar succes toegeschreven aan haar geloof in zichzelf, zonder aan te geven dat dit succes vooral afhankelijk is van tal van factoren, waaronder geld, kennis, sociale netwerken en ondersteuning.

Tot slot zou het artikel meer aandacht moeten besteed hebben aan de ervaringen die jonge autistische mensen vaak tegenkomen bij het opstarten van een onderneming, vinden van werk, zoeken naar inclusieve en ondersteunende werkplekken of uitbouwen van hun loopbaan. Het is natuurlijk positief dat deze jonge vrouw haar verhaal kan doen, na een niet benijdenswaardige jeugd, maar romantiseren van haar parcours zal autistische mensen en de samenleving in het algemeen niet helpen om te komen tot een realistisch en inclusief beeld van succes.