Als ik de uitspraak “autistische mensen zijn niet buitengewoon” hoor, roept dat bij mij uiteenlopende bedenkingen op. Het roept ook meteen een stroom van gedachten op, omdat ik me ervan bewust ben dat deze uitspraak vanuit veel verschillende perspectieven benaderd kan worden.

Ik besef dat er heel wat argumenten zijn die ervoor pleiten autistische mensen niet als buitengewoon te beschouwen, maar er zijn evenveel argumenten om ze juist wel als buitengewoon te zien. In dit artikel geef ik slechts enkele van de vele argumenten weer, in een poging evenveel te pleiten voor als tegen de uitspraak.

Argumenten voor de Uitspraak:

1. Normalisatie en Inclusie: De mensen die er vurig voor pleiten autistische mensen niet als buitengewoon te zien, doen dat naar eigen zeggen om hen zo normaal mogelijk te behandelen, om stigmatisering te vermijden, om de gelijkwaardigheid tussen autistische en andere mensen te benadrukken, en om de persoon als een individu zoals ieder ander te zien met diens noden en behoeften.
2. Vermijden van Onrealistische Verwachtingen: Het labelen van autistische mensen als buitengewoon kan soms leiden tot onrealistische verwachtingen. Het kan individuen onder druk zetten om bepaalde eigenschappen te vertonen, waardoor hun persoonlijke worstelingen en de behoefte aan ondersteuning worden overschaduwd.
3. Dagelijkse Levens en Uitdagingen: Ze zeggen dat ze autistische mensen zien als mens, als een onderdeel van de menselijke diversiteit, als iemand die niet meer of minder rechten en plichten heeft dan anderen, en die geen bijzondere noden heeft door diens autisme maar door diens eigenschappen en noden als mens. Ze lijken aanpassingen vanuit autisme minder genegen te zijn, maar benadrukken dat aanpassingen van menselijke noden wel belangrijk zijn. Soms vind ik het lastig om hen te begrijpen.

Argumenten tegen de Uitspraak:

1. Unieke Vaardigheden en Perspectieven: Er is daartegenover natuurlijk een even vurig pleidooi om autistische mensen buitengewoon te beschouwen. De voorstanders van deze benadering zeggen dat het gaat om de erkenning van unieke eigenschappen van autistische mensen, om het wetenschappelijk onderzoek rond autisme verder te stimuleren, en om de aandacht voor de specifieke buitengewone aard van autistische mensen te laten bestaan.
2. Positieve Representatie: Autistische mensen moeten buitengewoon genoemd worden, vinden zij, omdat zowel het begrip als de ondersteuning voor autistische mensen ervan afhangt en vanwege de positieve invloed op de identiteit van autistische mensen. Voor sommige autistische mensen blijkt het een groot verschil om te weten dat ze door hun autisme buitengewoon zijn.
3. Inspiratie en Bewustwording: Als ze niet buitengewoon genoemd worden, zou dat hun wil om deel te nemen aan de samenleving en solidair te zijn met andere autistische mensen ondermijnen. De erkenning van het buitengewone dat autistische mensen kunnen en de bijdrage die deze erkenning heeft tot hun positieve identiteit is essentieel.

Persoonlijk Perspectief:

Zelf ervaar ik als autistisch persoon dat buitengewoon genoemd worden zowel positieve als negatieve gevolgen kan hebben. Het kan een bron van erkenning zijn, zowel van de uitdagingen in het dagelijks leven als de talenten en sterktes die ik heb. Het kan helaas ook leiden tot druk tot presteren en een gevoel van uitsluiting van de samenleving, buiten het gewone en zelfs het menselijke geplaatst te worden.

Zelf hoef ik niet meteen buitengewoon genoemd te worden, maar ik wil wel erkenning voor mijn uitdagingen om tot de samenleving te behoren, wat volgens mij niet ontkend kan worden, en dat gaat volgens mij voor een stuk samen met de erkenning van buitengewoon te zijn.

Hoewel sommige mensen miraculeuze verwachtingen hebben van (een wijziging van) taalgebruik en terminologie, denk ik niet dat het niet langer buitengewoon noemen van iemand niet meteen een grote verandering zal teweegbrengen in hoe anderen die persoon zien. Het kan volgens mij veeleer (negatieve) gevolgen hebben voor diens zelfbeeld en stemming dan voor hoe hij door anderen behandeld wordt.

Hoewel ik zelf ernaar streef niet langer buitengewoon, en dus gewoon te worden, wat me al aardig lukt vind ik, zeker als ik de mensen op reality-televisie zie, is het in mijn beleving meer realistisch om mij ‘buitengewoon’ te noemen, en te erkennen wat dat betekent.

Conclusie:

De stelling “autistische mensen zijn niet buitengewoon” heeft zowel voordelen als nadelen. Enerzijds bevordert het inclusie en gelijkheid, anderzijds kan het leiden tot een gebrek aan erkenning van de unieke uitdagingen en sterke punten van autistische mensen. Een evenwichtige benadering die zowel normalisering als de erkenning van unieke behoeften en bijdragen van autistische mensen omvat, lijkt het meest wenselijk voor een rechtvaardige en ondersteunende samenleving.

In conclusie, het is cruciaal om de unieke vaardigheden van autistische individuen te herkennen en waarderen, terwijl ook hun dagelijkse behoeften en uitdagingen worden aangepakt. Een evenwichtige benadering die onrealistische verwachtingen vermijdt en oprechte inclusie en ondersteuning bevordert, is essentieel. Uiteindelijk heeft ieder individu, autistisch of niet, intrinsieke waarde die de labels overstijgt.