Elke dag word ik eraan herinnerd dat ik in staat ben tot grootse dingen. Zelfs als ik daar een moment aan twijfel, zorgen algoritmes er wel voor dat er allerlei infographics met motiverende retoriek op mijn scherm komen. op mijn pad komen. De ene keer word ik in dezelfde categorie geplaatst als vermeend autistische genieën zoals Mozart, Einstein of Lotti; de andere keer moet ik me gedragen naar mijn gender, afkomst en opleidingsachtergrond.

Er is geen twijfel mogelijk dat ik tot veel in staat ben, vooral wanneer de omstandigheden in mijn voordeel werken. In veel opzichten overtref ik zelfs mijn leeftijdsgenoten, en durf ik te zeggen dat ik me in veel vaardigheden (zoals stofzuigen, morsen en opruimen) kan meten met grootheden zoals Mozart, Einstein, en hun tijdgenoten. Toch voel ik een groot verschil tussen in staat zijn tot iets en de sociale energie, angst en stress die het mij kost.

Ik zou het waarderen mochten mensen meer begrip hebben voor dat laatste aspect. In plaats van te veronderstellen dat alles wat me al eens gelukt is, de volgende keer zonder problemen zal slagen, zou ik willen dat ze zich inleven in de inspanning die dat telkens weer vraagt. Bij henzelf lukt het immers ook niet altijd, hoewel dat volgens hen nu even niet relevant is. Maar net zo gemakkelijk, denk ik dan.