Al sinds ik als jong kind in een revalidatiecentrum gevolgd werd, is een rode draad door verslagen van therapeuten dat ik het erg moeilijk heb met ontspannen, tot rust komen, en genieten. Innerlijke rust vinden is voor mij dan ook een van de belangrijkste levensdoelen die ik mij stel. Het is naast intimiteit, communiceren in groep, hulpvragen weten over te brengen, troosten en grenzen aanvoelen op vlak van inzet tegelijk in mijn leven een van de grootste uitdagingen.

Ik ben helemaal geen specialist in het vinden of ontvangen van innerlijke rust, integendeel. Ik ben een en al onrust, en de wereld om mij heen ervaar ik overweldigend door de ontelbare verschillende prikkels, tegenstrijdige en bizarre sociale verwachtingen en de constante druk om iets succesvol af te werken, het liefst nog met persoonlijke of andersoortige groei. Innerlijke rust ervaar ik bovendien als een noodzaak om overeind te blijven, en allesbehalve een luxe, of iets dat deze tijdsgeest voortgebracht zou hebben.

Ik denk dat ik zeker niet de enige die faalt in innerlijke rust vinden. Misschien ben ik wel in de minderheid in dat toegeven, daar pijnlijk bewust van zijn en daar naar op zoek gaan. Ik straal soms wel innerlijke rust uit, besef ik, maar dat is louter een indruk. Ik wou dat ik het een afspiegeling was van mijn innerlijke, maar dat is vaak niet het geval. Ik ben me bewust dat ik minder vaardigheden en minder aanleg heb tot innerlijke rust maar ook van de noodzaak om te oefenen in het streven naar innerlijke rust. Soms lukt dat eventjes door enkele ogenblikken mijn ogen te sluiten, even flink te zuchten, een wandeling aan zee te maken met mijn liefste of gewoon tijd met onze kat door te brengen. Toch betekent dat niet dat ik mijn gedachten kan controleren, laat staan stilzetten.

Om tot innerlijke rust te komen is een goede autismediagnose voor mij de belangrijkste aanzet geweest. Mijn diagnose biedt voor mij een van de verklaringen voor ervaringen van anders-zijn en onrust, en gaf een gevoel van opluchting en acceptatie. Het is minstens een van de ervaringen geweest die mij vrede hebben doen vinden met mezelf en mijn manier van zijn. Dat komt onder andere omdat ik heb gemerkt dat er nog veel mogelijk was in mijn leven. Mijn diagnose was voor meer geen eindpunt maar eerder een startpunt, onder andere voor het ontwikkelen van persoonlijke strategieën om innerlijke rust te vinden, zoals bepaalde situaties vermijden, anderen aanpassen of aanpassingen vragen, en zoeken naar sociale contacten die geen extra druk opleggen.

Wat voor mij heeft geholpen om tot innerlijke rust te komen, is, behalve een goed onderschreven (autisme) diagnose als aanzet, en het stimuleren van vaardigheden om voldoende pauzes in te lassen, een persoonlijke, veilige ruimte waarin ik volledig mezelf kan zijn, fysieke activiteiten waarin ik me kan uitleven, trainen van relaxatietechnieken, vermijden van sociale overbelasting en een begripvolle dichtst betrokken omgeving. Niet in het minst heeft het besef dat succeservaringen in mijn leven eerder schaars zijn vergeleken met ervaringen van falen, en het niet de bedoeling is om te slagen maar eerder iets te leren uit falen, mij geholpen om innerlijke rust na te streven.

Het spreekt voor zich dat dit voor mij werkt maar niet voor andere mensen hoeft te werken, en hen zelfs innerlijke onrust kan bieden. Tot slot wil ik er ook bij vermelden dat het vaak ook heel wat moed vergt om tot innerlijke rust te komen, en bronnen van vermoeiende innerlijke onrust opzij te schuiven zonder daarbij een schuldgevoel te hebben over de verloren kansen en engagementen en verantwoordelijkheden die je even niet kon nemen. Onthoud dat het vinden van innerlijke rust een persoonlijke reis is, en dat het oké is om onderweg te experimenteren en te falen. Het belangrijkste is om geduldig met jezelf te zijn en te blijven zoeken naar wat voor jou werkt. Uiteindelijk is het niet het bereiken van een perfecte staat van rust dat telt, maar het vinden van manieren om beter om te gaan met de onrust. Toch heb ik met de jaren ervaren dat dit heel erg belangrijk is als autistische persoon om mij niet voortdurend uitgeput te voelen.