Op dit moment voel ik mij vereerd, sprakeloos en enigszins buiten adem. Ik zit net neer op een golfbreker, groen van mos, en behoorlijk nat en glibberig. Voor me staat een torenhoge kunstinstallatie, opgebouwd uit verweerde zandzakken, getekend door tijd en getij. . Naast me, dicht tegen me aan, zit mijn liefste. We zitten samen op een strandlaken, leunend tegen elkaar, na vijftien jaar samen nog steeds elkaars liefste.

Aan mijn andere kant krijst een zwerm van zo’n twintig meeuwen luid, elke kreet onderbroken door de golven die af en toe over hen heen slaan. Zo nu en dan vliegen ze op, om met veel lawaai weer verderop op het strand neer te strijken, waar ze meteen achterna gezeten worden door een enthousiaste hond.

Een gevoel van rust spoelt over me heen als ik merk dat het tij zich terugtrekt; het wordt eb. Als zee-mens wordt vaak gezegd dat je de veranderende getijden zou moeten kunnen aanvoelen, maar ik vertrouw meer op de informatie die ik eerder heb opgezocht. De redders zijn ook een aanwijzing—ze verplaatsen hun vlaggen en uitkijkposten dichter bij het water, wat aangeeft dat we nog niet hoeven op te staan.

Eerder voelde ik me vermoeider toen we door het zware, zuigende zand waadden, van de ene golfbreker naar de andere. Mijn liefste hield zich vast aan een rollator, die door het schuimige, woelige water ploegde. De kust was bezaaid met kwallen—witte, blauwe en paarse—wat een surrealistische schoonheid aan het tafereel toevoegde. De redders, altijd waakzaam, wierpen bezorgde blikken op de waaghalzen die er een spel van maakten om voorbij de gele of rode boeien te zwemmen, ondanks het onafgebroken getoeter van de redders..

In dit moment voel ik me ontspannen, hoewel ik me licht overweldigd voel door de symfonie van natuurlijke geluiden om ons heen—de golven, de wind, het verre geroezemoes van strandgangers. Ik voel dat het tijd is om te bewegen, om deze natte plek op de golfbreker te verlaten. We zullen ons een weg banen door het zeewier en zeewater terug naar de zeedijk, waar toegankelijke voorzieningen ons opwachten—een douche, een toilet—voordat we naar huis gaan. De terugreis naar het platteland zal stil zijn, en hoewel moe, zullen we tevreden zijn, terugkeren naar het comfort van thuis na een dag goed besteed.