Arsenal Whittick, een 62-jarige man uit het Engelse Dorset, brak onlangs het wereldrecord voor de meeste knuffels in één minuut: 91 in totaal. Hoewel dit op het eerste gezicht een hartverwarmend verhaal van persoonlijke groei en overwinning lijkt, roept het bij mij, als autistische man, gemengde gevoelens op. Het verhaal van Whittick raakt aan belangrijke thema’s zoals zelfacceptatie, maatschappelijke verwachtingen en de betekenis van succes voor autistische mensen.

Een Overwinning op Eigen Voorwaarden?

Whittick’s reis begon met een diagnose van autisme in 2011, waarna hij besloot te werken aan zijn moeilijkheden met fysiek contact. Voor hem betekende dit niet alleen een persoonlijke mijlpaal, maar ook een manier om de band met zijn dochters te herstellen. Hij wilde bewijzen dat “met de juiste hulp alles mogelijk is”. Hoewel ik bewondering heb voor zijn doorzettingsvermogen, vraag ik me af: in hoeverre was dit écht zijn eigen keuze en in hoeverre een reactie op externe druk om te voldoen aan maatschappelijke normen?

Fysiek contact is voor veel autistische mensen een uitdaging, niet vanwege onwil, maar vanwege hoe ons brein prikkels verwerkt. De samenleving hecht echter een grote waarde aan knuffels als uiting van liefde en verbondenheid. Hierdoor ontstaat de impliciete boodschap dat je je moet aanpassen om ‘normaal’ te zijn. Whittick’s prestatie lijkt deels een poging om aan deze verwachtingen te voldoen, en dat is problematisch. Het zou niet moeten voelen alsof je moet veranderen om acceptabel te zijn.

De Rol van Familie en Verwachtingen

Tijdens de recordpoging waren Whittick’s dochters, Sam en Danielle, de eersten en laatsten die hij omhelsde. Ze spraken trots over hun vader, en terecht: hij zette een stap buiten zijn comfortzone. Toch brengt dit een ander dilemma naar voren. Hoe vaak wordt er van autistische mensen verwacht om “over hun grenzen heen te gaan” om anderen tevreden te stellen?

Hoewel Whittick’s dochters oprecht blij zijn met zijn prestatie, vraag ik me af: wat als hij had gekozen om fysiek contact niet te forceren? Zou zijn keuze evenveel respect hebben gekregen? De kern van liefde en acceptatie zou moeten zijn dat je iemand accepteert zoals hij is, met of zonder knuffels.

Het Brede Vraagstuk van Succes

Whittick’s verhaal wordt gepresenteerd als een succesverhaal. Maar wat betekent succes voor autistische mensen? Voor sommigen kan dat een record zijn, voor anderen simpelweg zichzelf kunnen zijn zonder zich te verantwoorden. In de zoektocht naar erkenning worden we vaak gestimuleerd om prestaties neer te zetten die aansluiten bij neurotypische maatstaven. Dat is een wankel evenwicht: terwijl successen zoals dat van Whittick laten zien dat we obstakels kunnen overwinnen, versterken ze soms ook de boodschap dat we ons moeten aanpassen.

De Waarde van Zelfacceptatie

Wat ik persoonlijk het meest waardeer aan Whittick’s verhaal is zijn eigen erkenning van hoe belangrijk tijd, ruimte en hulp zijn geweest in zijn proces. Dit is een waardevolle boodschap: niet dat je ‘alles kunt’ als je je best doet, maar dat je de tijd en ondersteuning mag nemen om te ontdekken wat voor jou werkt. Het hoeft geen wereldrecord te zijn. Het kan ook iets eenvoudigs zijn, zoals nee zeggen tegen een knuffel zonder schuldgevoel.

Whittick’s prestatie is indrukwekkend, maar ik vind dat de beeldvorming erover aan nuance ontbreekt.. Autistische mensen verdienen respect en acceptatie, ongeacht hun vermogen om zich aan te passen aan de verwachtingen van de samenleving. Echte overwinning ligt niet in het breken van records, maar in het durven zijn wie je bent.