Op een ervaringsblog autisme, sinds 2008, lijkt het logisch dat de tag ‘autisme’ het meest voorkomt. Als je op de tag ‘autisme’ klikt, krijg je een lijst van maar liefst 1734 (gratis) artikels te lezen. In wat volgt probeer ik een overzicht te geven van wat je mag verwachten aan inhoud, perspectief, stijl en houding.

Autisme is op deze blog een statisch begrip, geen diagnosefiche, geen handboekdefinitie.  Het is een voortdurende verkenning, uitgespreid over honderden artikelen en vijftien jaar schrijverschap, waarin autistisch denken tot leven komt in stemmen, verhalen, nuances, spanningen, vragen en stiltes.

Wie zich onderdompelt in de tag “autisme”, komt terecht in een mozaïek van levenservaringen, reflecties, analyses, literatuurkritiek en maatschappelijk engagement. Niet als losse flarden, maar als een doorlopende poging om zicht te krijgen op wat het betekent om autistisch te zijn — vandaag, in deze samenleving, in wisselende rollen, met of zonder diagnose, met of zonder woorden.

De vroege artikels getuigen van een zoektocht in het duister. Thema’s als vermoeidheid, liegen, thuisgevoel en sociaal onvermogen verken ik zonder jargon, maar met een scherpe blik voor de onderhuidse dynamieken. Ik probeer daarin autisme niet door de bocht te verklaren maar te bevragen. Niet opgelost maar geleefd.

In de latere artikels schrijf ik onder deze tag meer uitgesproken identiteitsreflecties, zoals de verhalen van mensen die pas laat hun diagnose kregen en met terugwerkende kracht betekenis proberen te geven aan alles wat eerder onbenoemd bleef. Verhalen, citaten en artikels getuigen hoe sommige mensen erkennen dat hun diagnose plots licht werpt op een leven vol botsingen en verwarring, zonder dat ze daarmee plots ‘passen’ in de hokjes die anderen klaar hebben staan.

In die persoonlijke verhalen komt een andere lijn op gang: die van neurodiversiteit. Niet als modewoord, maar als context, als politiek concept, als uitnodiging tot verschuivend perspectief. De vraag wie zich neurodivers mag noemen, of het een identiteit is of een erkenning, of het ook ruimte laat voor mensen met ernstige beperkingen — dat alles wordt in detail onderzocht. Ik ben geen pleitbezorger van holle termen; ik ontmantel ze, herbouw ze, stel ze op de proef. Net daarom is er op mijn blog plaats voor ongemak. Mijn blog probeert afstand te nemen van simplistische vieringen van ‘autistische genialiteit’, en laat zien hoe ook zelfzorg, routine, overprikkeling, vermoeidheid en eenzaamheid deel uitmaken van een autistisch bestaan.

Die zelfzorg krijgt vorm in concrete situaties: het maskeren in sociale situaties, het belang van vaste structuren, de uitputting na een feestje, het overleven van de zomerhitte, of het plannen van een uitstap mét rustplekken en zonder onverwachte lussen.

Autisme blijkt dan geen abstract kenmerk, maar een totaalervaring die zich laat voelen in huid, hartslag en hersenmist. Artikels over uitstappen, over voorrangsbandjes, over de zomervakantie en de winterstress laten zien hoe onzichtbaar lijden meer concreet wordt — én hoe erkenning, voorspelbaar maken, duidelijkheid, aanpassing en voorbereiding het verschil kunnen maken.

Ik schuif in jongere artikels vaker het sociale aspect van autisme naar voren. Niet in de klassieke betekenis van ‘sociaal onhandig zijn’, maar in de zin van wat sociale verbindingen vragen van mensen die anders functioneren.

Hoe verbind je je met anderen als jij communicatie leest op een andere frequentie? Hoe ga je om met liefde, of met werkrelaties, als je de codes niet intuïtief aanvoelt? Hoe blijf je trouw aan jezelf zonder je voortdurend te moeten aanpassen? In die vragen klinkt ook de thematiek van het maskeren door — een centraal thema op mijn blog, waarin de vermoeidheid maar ook de positieve betekenis van het ‘doen alsof’ en de nood aan evenwicht tussen authentieke en gemaskerde ruimte steeds opnieuw terugkomen.

Autistisch denken en voelen spiegel ik op mijn blog bovendien aan kunst en literatuur. Boeken of televisiereeksen bespreek ik niet alleen maar bevraag ik vanuit mijn autistische beleving. Kunst is voor mij zo een venster op herkenning én vervreemding. Soms zijn het verhaallijnen die raken aan eigen ervaringen, soms zijn het de representaties die wringen — net zoals het geval is in vele media-uitingen over autisme. Ook daarin is mijn blog kritisch: over stereotiepen, over de nadruk op prestaties, over de heldenverhalen die niet iedereen herkent.

En dan is er werk. Niet als einddoel van maatschappelijke integratie, maar als dagelijkse realiteit waarin autisme al te vaak stuit op onbegrip, prestatiedruk en gebrek aan aanpassing. De vraag of je je diagnose moet delen op de werkvloer, hoe je omgaat met verwachtingen, wat het betekent om ‘talentvol’ te zijn als je energiehuishouding anders werkt — al die vragen krijgen aandacht in uiteenlopende blogs, soms via eigen ervaringen, soms via gastschrijvers, soms via reflecties op beleid of coachingspraktijken.

Wat deze veelheid aan thema’s verbindt, is de toon die ik probeer aan te houden: eerlijk, kritisch, persoonlijk, zorgvuldig. Ik schrijf op mijn blog niet om te overtuigen, maar om te onderzoeken. Niet om te zenden, maar om ruimte te scheppen. Het resultaat is, hoop ik tenminste, een blog die tegelijk kwetsbaar en scherpzinnig is, literair en praktisch, maatschappelijk geëngageerd en radicaal persoonlijk. Wie de autisme-tag op mijn blog leest, leest eigenlijk geen reeks blogs, maar een evoluerend dagboek van een andere manier van waarnemen, denken en bestaan. Een dagboek dat niet alleen verslag uitbrengt, maar ook uitnodigt — tot vertraging, tot heroverweging, tot verbinding. Want precies dat blijkt keer op keer de onderliggende drijfveer: het zoeken naar vormen van nabijheid die niet dwingen tot gelijkvormigheid.