Een positieve benadering van autisme …
U schreef …
 | Jef op ‘Als ik het mis heb, hee… |
 | Autisme & Beeldt… op Over neurodiversiteit |
 | Sam op ‘Er is altijd wel iets o… |
 | Jeanne Schretzmeijer op ‘Er is altijd wel iets o… |
 | Greet op Vijf manieren waarop mensen me… |
 | Dina W. op 1000 vragen aan jezelf #3… |
 | Jan Jaap op 1000 vragen aan jezelf #3… |
| Autisme & Wederk… op Recht in de ogen |
Of gewoon iedereen als mens accepteren? En als iets niet loopt zoals verwacht kunnen openstaan voor mogelijkheden, rekening houden met de kans dat het gaat om iets wat je niet weet, niet kent. Intense aandacht in menselijke contacten en tijd om elkaar te leren kennen? Maar is dat iets wat in deze maatschappij nog als waarde geldt?
Zo gewoon is dat niet, vind ik. Het is zelfs iets dat de meeste mensen niet is gegeven, ook niet in vroegere en andere tijden. Tussen droom en daad staan er wetten en praktische bezwaren, niet? Ik betwijfel of u dit ook zelf in de praktijk kan brengen.
Wat Peter Vermeulen volgens mij bedoelt, is dat mensen die omgaan met mensen met autisme, hetzij als nabije hetzij beroepsmatig (als hulpverlener), best zo realistisch mogelijk zijn over de beperkingen (en mogelijkheden), en mensen met autisme als mens zien (niet als geval, noch als potentieel genie). Het is wellicht wat hoog gegrepen om te verwachten dat gewone mensen het anders-zijn van mensen met autisme (in alle diverse uitingen) zullen accepteren, maar dat is een nobel streefdoel.