Vandaag is een van die dagen dat de lucht lichtjes stinkt. Google bevestigt dat de kwaliteit van de lucht vandaag niet al te best is, zelfs lichtjes rood, als in ‘niet aanbevolen voor lastige klussen of voor wie ademhalingsproblemen heeft’. Ik hou het dus bij sorteren, classificeren en categoriseren van spullen, wat door sommigen opruimen wordt genoemd. Je zou het ook creëren van ruimte kunnen noemen, om er iets in of mee te doen, of gewoon om te bewonderen. Hoewel sommige mensen dat niet geloven, hou ik echt wel van lege ruimtes, tafels en vloeren. Ik hou niet van lege kasten, daar heb ik om of andere reden een hekel aan. Hoewel een lege kast altijd wel met lucht is gevuld. Geen stinkende lucht liefst, maar wel zonder wolkjes.

Allesbehalve leeg is mijn ‘wolk’, mijn cloud van teveel screenshots, selfies en scans, soms geclassificeerd maar vaak ook niet. Met in het beste geval een datum in de bestandsnaam, maar vaak ook niet. In het ergste geval zelfs gewoon een ‘img’ en een getal van 6  cijfers. Slordig verdeeld over duizenden mappen. De een op tag, de andere op grootte, een ander automatisch opgeslagen op datum, nog andere door duplicaatsoftware in een aparte map bewaard. Het is slechts een van de vele clouds die ik heb, en elke cloud vraagt steeds vaker om meer ruimte. Omdat alles ‘vol’ zit, maar natuurlijk ook uit commercieel standpunt. Voorlopig heb ik alleen vrije, ‘gratis’ opslag, en elke aanbieder wil dat graag omgezet zien in een abonnement. 

Gelukkig merk ik dat ik steeds minder gehecht ben aan wat ik verzameld heb en wat opgeslagen staat. Tenminste wat het materiële aangaat. Ik heb weliswaar nog een redelijke boekenverzameling, tot grote schrik van mijn poetshulp, maar verder gaat er meer buiten dan er binnen komt. Meestal zijn het gescande documenten of foto’s van vroeger, die ik ofwel bewaar tot hun wettelijke bewaartermijn over is, of die weggegooid zijn en enkel nog op scan of foto bestaan. Er zijn niet zoveel foto’s waar ik zelf op sta, of waar mensen die ik graag heb op staan, dus worden de meeste gewist. Het liefst zou ik zoveel mogelijk ruimte in zo weinig mogelijk tijd wissen, maar ik heb al gemerkt dat er dan te veel verdwijnt. Zo zijn er in een vlag van wisdrang al veel beginnetjes, ideeën die kostbaar leken of documenten die toch nog bewaard moesten worden verdwenen. Ik trek het mij meestal niet te veel aan want steeds vaker apprecieer ik nieuwe, lege ruimte boven vaak pijnlijke herinneringen.