Ik ben Sander, en wil graag mijn herstelverhaal delen via deze blog die mij veel heeft geholpen toen ik het moeilijk had. Al mijn hele leven heb ik gevoeld dat ik anders was, maar ik kon nooit precies benoemen waarom. Communicatie voelde voor mij als het doorkruisen van een doolhof zonder kaart. Waar anderen moeiteloos door sociale interacties leken te bewegen, struikelde ik vaak over mijn woorden of de manier waarop ik mezelf uitdrukte. Wat voor mij logisch en eerlijk leek, werd vaak opgevat als bot of ongevoelig. “Je mist voeling met wat echt is,” zeiden mensen tegen me, of: “Je zegt altijd het verkeerde tegen de verkeerde mensen.” Die opmerkingen deden veel pijn, ook al begreep ik niet altijd waarom ze zo reageerden.

In mijn werk en relaties liep ik lange tijd vaak tegen muren aan. Ik kon de hints en onuitgesproken verwachtingen van anderen gewoon niet oppikken. Als iemand iets anders bedoelde dan wat ze zeiden, ging het vrijwel altijd mis. “Hoe kon ik iets weten dat niet werd gezegd?” dacht ik vaak. Toch was het bijna altijd mijn fout, leek het. Hoe hard ik ook probeerde, ik kon nooit volledig begrijpen wat er van mij werd verwacht. Het voelde alsof ik constant faalde in een spel waarvan ik de regels niet kende.

Rond mijn vijftigste veranderde alles. Na jaren van frustratie, verkeerde therapieën, misverstanden en stukgelopen relaties, stelde een vriend voor om met een psycholoog te praten. Ik was sceptisch, maar ik besloot het toch te proberen. Na een reeks gesprekken kreeg ik te horen dat er een vermoeden was van de diagnose: autisme. Na enkele maanden kon ik me aanmelden voor een diagnostisch onderzoek komen, en ongeveer drie maand later hoorde ik dat de autismediagnose gesteld was. De woorden kwamen toch vrij hard aan.

Aan de ene kant voelde ik een vleugje opluchting omdat ik eindelijk begreep waarom ik worstelde. Aan de andere kant voelde het als een zware last. Dit was niet iets dat ik zomaar kon “fixen”; dit was iets dat mijn manier van doen en denken sterker beïnvloedde dan veel andere invloeden. Ik ging vanaf nu door het leven gaan als autistisch persoon (of persoon met autisme, of autist). Ook al wist ik dat ik al van bij mijn geboorte zo was, ik geloofde het pas een beetje toen iemand die er veel van wist het mij vertelde.

Toch was die diagnose achteraf bezien het begin van veel verbetering in mijn leven. Voor het eerst begon ik mezelf te begrijpen. Ik leerde dat mijn directe manier van communiceren niet verkeerd was, maar gewoon deel van wie ik was. Als ik gebrek aan inlevingsvermogen toonde, zoals mensen me vaak zeiden, was dat omdat ik de wereld op een andere manier ervoer, en daar op reageerde op mijn manier. Mijn eerlijkheid en oprechtheid, die anderen soms zo ongemakkelijk ervoeren, noemden sommige mensen zelfs mijn kracht. Wat ik zelf niet meteen geloof(de). Toch begon ik te accepteren, langzaam aan, dat ik mezelf niet elke dag hoefde te geselen om wie ik was en wat ik teweegbracht bij anderen.

Ik vond steun in een onverwachte hoek: online gemeenschappen van andere mensen, zowel autistische als andere mensen. Vooral via blogs zoals Tistje.com ontdekte ik verhalen en informatiebronnen die beter aansloten bij mijn eigen ervaringen. Het was alsof ik eindelijk een taal sprak die anderen begrepen. Voor het eerst voelde ik me niet alleen. Dat gaf me de moed om mezelf niet langer te verbergen. Ik begon mijn verhaal te delen, eerst online en daarna met vrienden en familie.

Het ging niet zonder hobbels. Het blijft moeilijk om de verborgen agenda’s van anderen te doorzien. Ik heb strategieën geleerd om situaties beter te begrijpen, maar niet alles kan worden opgelost. Er zijn momenten geweest waarin ik me terugtrok, twijfelde of ik ooit echt mijn plek zou vinden in een wereld die zo vaak voelde als een vreemde planeet. Maar juist in die momenten ontdekte ik mijn veerkracht. Ik leerde dat herstel geen rechte lijn is, maar een kronkelig pad vol omwegen en lessen.

Langzaam begon ik rust te vinden in wie ik ben. Ik stopte met proberen te voldoen aan verwachtingen die niet bij me pasten. In plaats daarvan richtte ik me op wat ik wél kan bieden: mijn analytische blik, mijn vermogen om eerlijk te zijn en mijn diepe loyaliteit aan de mensen die mij accepteren zoals ik ben. Het schrijven over mijn ervaringen gaf me niet alleen een manier om mijn gedachten te ordenen, maar bood me ook de kans om anderen te inspireren.

Vandaag zie ik mijn autisme niet enkel als obstakel of gesel, maar als iets dat af en toe meevallers heeft en ook een deel van mij is. Ik heb geleerd dat ik niet hoef te veranderen om mijn plek in de wereld te vinden; de wereld kan ook leren omgaan met mensen zoals ik. Door mijn verhaal te delen, hoop ik anderen te laten zien dat herstel niet betekent dat je iemand anders wordt, maar dat je leert leven in harmonie met jezelf. En dat heb ik eindelijk min of meer bereikt.