Mensen uit de omgeving die twijfelen aan een (autisme)diagnose, erkennen vooral dat het beeld dat zij hebben van (mensen met) autisme niet overeenstemt met hoe de persoon in kwestie op hen overkomt wanneer ze in zijn of haar gezelschap zijn.

Wie zegt dat iemand met autisme ‘toch wel veel kan voor een autist’, die een autistisch persoon creatief en aangenaam vinden, geeft zichzelf misschien een goed gevoel omdat die de ander denkt te ont-pathologiseren, door (gemeend of geveinsd) te duiden op talenten. Terwijl ieder mens talenten heeft.

De uitspraak ‘je bent te goed om autist te zijn’ is een dubbele blaam. Enerzijds voor de mogelijkheden van alle mensen met autisme, alsof die zonder talenten of minderwaardig aan de betrokkene zouden zijn. Anderzijds voor de inspanningen van de betrokkene, en het ontkennen van het belang van de diagnose voor hem of haar. Belangrijker dan ‘je heb het niet’ of ‘we geloven het niet’, is positief benadrukken wat goed gaat, zonder het autisme in vraag te stellen (ook als de betrokkene dat zelf doet).

Auti-sceptici vergeten lovend te zijn op wat werkelijk belangrijk is: de inspanningen (hoe beperkt ze ook lijken), de pogingen om zo goed mogelijk te leven, de experimenten om structuur en zin te geven aan hun leven (hoe bizar ook soms), en de mate van zelfinzicht dat er ook grenzen zijn aan de eigen talenten in functie van zelfzorg.

De stempel, het stigma en de invloed op ons leven, is niet de diagnose zelf , maar hoe we die ervaren (als een gegeven of als een verhouding), hoe onze voorgeschiedenis ermee verweven is, hoe onze nabije omgeving die ervaart en ermee omgaat, hoe de mensen waarmee wij omgaan het aanzien (welk beeld zij hebben over autisme), en hoe beïnvloedbaar wij zijn door de beeldvorming in de samenleving (hypergevoelig persoonlijk opgevat of eerder vanop een afstand, als een spel van discours).