Arbeidsparticipate van mensen met autisme hangt samen met hogere BMI en minder sociale steun van vrienden.

Wellicht is het voor mensen met autisme moeilijk om naast hun werk ook sociale contacten te onderhouden. Vrienden kunnen bovendien ook een negatieve invloed op arbeidsparticipatie uitoefenen. De relatie met BMI is moeilijker te verklaren. Mogelijk speelt medicatie een rol in het beheersbaar houden van autisme en daardoor meer werken enerzijds en gewichtstoename anderzijds.

Energie en vermoeidheid kwam als eerste thema naar voren in gesprekken met mensen met autisme bij arbeidsparticipatie.

Het is belangrijk grenzen te bewaken om niet oververmoeid te raken. Maar ook kost het veel energie om mee te doen op het werk. Die oververmoeidheid kan leiden volgens de deelnemende mensen met autisme leiden tot burn-out.

Een tweede thema vormt de interacties met de anderen, en het begrip en onbegrip dat men daarin tegenkwam.

Dat onbegrip komt door onbekendheid met wat autisme echt is en door communicatieproblemen. De communicatieproblemen kunnen verergeren doordat de werknemer met autisme zelf het probleem niet goed begrijpt.

Om goed te kunnen functioneren is bovendien maatwerk, stabiliteit en structuur nodig. Dit kan tot uiting komen door goede gesprekken met leidinggevenden, maar ook door een jobcoach.

Met betrekking tot sociale zekerheid ervoeren de mensen met autisme dat zij tegelijk tegen de grenzen van de sociale zekerheid opliepen, en door de mazen hiervan vielen.

Enerzijds hadden zij het gevoel alles te doen om aan werk te komen, en juist beperkt te worden door de starheid van de regels op het gebied van sociale zekerheid.

Anderzijds stelden zij juist door de mazen van die regels heen te vallen, omdat er volgens hen geen voorziening was die hun specifieke problemen met werk ondersteunde.

Uit: ‘Krachtig en kwetsbaar: onderzoek naar de ervaringen met arbeidsmarktparticipatie en sociale participatie van mensen met chronische ziekten en beperkingen’ / Dr. G. Klabbers, Drs. B. Rooijackers, Drs. Y. Goertz en Dr. A.de Rijk van de Vakgroep Sociale Geneeskunde, Onderzoeksschool Caphri, Universiteit Maastricht, in opdracht van de Stichting Op Eigen Kracht Aan het Werk (gepubliceerd Mei 2014) (voor volledig verslag klik op de titel van het rapport hierboven)