Als ik in een gesprek ben met iemand dan gaat er een lampje in mijn hoofd aan. Dat lampje wordt al snel gevolgd door een tweede en een derde. Voordat ik het weet is mijn brein één grote kermis met allerlei flikkerende lichtjes en terwijl dat allemaal gebeurt, probeer ik het gesprek dat ik aan het voeren ben in redelijke banen te leiden.

Een probleem van heel andere aard is dat hoogbegaafden vaak veel meer mogelijkheden zien om een situatie te benaderen. Ook mensen met autisme hebben vaak verrassende invalshoeken. Als hoogbegaafde persoon met autisme heb ik vaak gemerkt dat ik veel meer mogelijkheden zie dan mijn sparring partner.

Ik gebruik dan vaak de metafoor van het schilderij. Ik zie dan vijfentwintig kleuren en mijn gesprekspartner zegt dan dat het schilderij uit vijf kleuren bestaat. Het probleem is alleen dat ik niet weet welke vijf kleuren van de vijfentwintig kleuren die ik zie de ander bedoelt.

Dit is een probleem waar hoogbegaafden sowieso mee te maken hebben. Voor hoogbegaafden met autisme is dit een extra lastig probleem.

Ook omdat emoties de kop op kunnen steken die de communicatie bemoeilijken zoals paniek en angst; het voelt soms alsof je langzaam in een moeras wegzinkt: je merkt dat er iets niet goed gaat in de communicatie, daar krijg je stress van, je gaat in je hoofd wanhopig op zoek naar een oplossing, daar krijg je nog meer stress van. Dit gebeurt allemaal zonder dat de ander in de gaten heeft dat je een probleem hebt, dat geeft nog meer stress… want ook dat zie je weer…

Het autistische brein / Peter Teeuwen (Boekscout, 2014)