Het vereist een bepaalde kwetsbaarheid om toe te geven dat je behoefte hebt aan contact. Arnoud heeft dat pas laat in zijn leven geleerd, vertelt hij me. Op zijn 68ste kreeg hij de diagnose autisme en begreep hij eindelijk de eenzaamheid die hem zijn hele leven parten had gespeeld. Inmiddels omarmt hij zijn eigenzinnigheid. (…) Sinds kort is hij begonnen met dichten. Hij schraapt zijn keel en begint voor te dragen: “Vandaag is een bijzondere dag – iedereen mag dat wel horen – dat ik licht aan het einde van de tunnel zag. Zeventig jaar geleden werd ik namelijk geboren. Velen voelen zich op zo’n dag bezwaard, omdat ze weer een keer zijn verjaard. Maar mij laat dat volkomen koud. Ik werd nooit ouder, want mijn hele leven ben ik al Arn-oud.”.

Uit Bericht uit het Seniorencomplex van Elfie Tromp , verschenen in het magazine Vrij Nederland van 15 april 2016.  Arnoud houdt een website bij. Daar schrijft hij over zijn leven. ‘I’m Aspie. What’s your excuse?’ is zijn levensmotto geworden. Je kunt het lezen op www.arnoudvangelder.nl.