Ik wil alleen maar een gewone Hollandse jongen zijn; een lieve, gezellige jongen. Meer hoef ik ook niet te zijn. Ik hoef geen koning te zijn. Ik hoef geen bestuurder te zijn. Ik hoef niet rijk te zijn. Ik wil, ondanks mijn autisme, een gewone Hollandse jongen kunnen zijn. Eentje die er gewoon bij hoort en niet ergens wordt weggestopt in een of ander instituut.

Het is echt vreselijk dat sommige mensen al dertig jaar daar zitten en helemaal niet naar buiten kunnen. Je kunt niet naar huis, je kunt niet op bezoek bij vrienden. Ze kunnen niet eens even boodschappen doen. Ze zitten daar gewoon opgesloten. Die instellingen zouden eigenlijk helemaal niet zo afgesneden moeten zijn van de buitenwereld.

Ik wil straks gewoon als een Nederlandse jongen leven in een huis, misschien wel met een meisje. Daar denk ik  af en toe wel eens aan. Ik heb nog geen meisje gevonden helaas. Maar mijn moeder was bijvoorbeeld ook pas 26 jaar toen ze met mijn vader trouwde.

Ischa (20 jaar, autisme) in ‘Autisten liegen niet: 10 jonge autisten op weg naar zelfstandigheid’ van Alianna Dijkstra (Uitgeverij Kok, 2012)