De stresscore, voluit ‘stressbeheersingsscore’, is een van de vele parameters die ik gebruik om uit te maken of ik goed bezig ben. Voor wie lijdt aan angst voor dergelijke scores, iedereen heeft zijn of haar eigen manier of methode om te bepalen of h/zij goed bezig is, of het kan u geen moer schelen. Voor sommige mensen manifesteert hun innerlijke barometer zich in getallen, voor anderen in woorden, maar het kan eigenlijk in eender wat zijn.

Zo’n stresscore vloeit voort uit het dragen van een fitnesshorloge. Op een bereik van 1 tot 100 betekent een hoger getal dat een lichaam minder tekenen van overspanning vertoont. Eerder dan de hoogte van het getal, is de verhouding tussen reactievermogen (van het autonome zenuwstelsel), inspanning (dagelijkse stappen, wekelijkse activiteit, conditie versus vermoeidheid) en slaappatronen van enige betekenis. De zwakke schakel daarin zijn volgens mij de slaappatronen, omdat slaap heel moeilijk meetbaar is. Een andere zwakke schakel is dat het een score is, met als resultaat een getal. Bij mij is het gemiddelde 79, met uitschieters van 78 tot 81. Een getal dat op zich weinig zegt.

Als ik me afvraag of ik goed bezig ben, kan ik dat moeilijk opmaken op basis van wat ik weet of voel, of kan ik het niet aflezen van de reacties van mijn omgeving. Ik zou het kunnen aflezen uit de voortgang van doelen, uitgevoerde taken, realisaties, … vanuit mijn planning. Toch vind ik de verhouding tussen tijd dat ik zit en de tijd die ik beweeg, iets meer zeggen. Dat hoeft niet meteen in stappen of kilometers vertaald, maar mijn hart maakt een sprongetje als ik meer dan de helft van de dag beweeg. Hetzelfde doe ik als ik voor het slapen een aantal ‘kleine gelukjes’ kan bedenken of een paar ervaringen of ontmoetingen waar ik dankbaar voor ben. Dat kan moeilijk in een score samengevat worden.