Wat me opvalt aan recente series over autisme… het lijkt net of je het leven van het personage binnenkomt vanaf het begin van hun leven, terwijl ze wel volwassen zijn.  Ze beginnen net met ontdekken hoe de wereld in elkaar zit, of dat er zoiets bestaat als sociale vaardigheden. Dat vind ik nog wel het meest onrealistische eraan. Je krijgt als autist namelijk continu te horen wat je allemaal fout doet en hoe onaangepast je bent. Als je normaal begaafd bent, krijg je dat echt wel mee. Het kan dan bijna niet dat je nog geen zelfinzicht hebt op volwassen leeftijd. Natuurlijk, er zijn mensen met autisme die zich daar niks van aantrekken en die gewoon lekker zichzelf blijven. Wat goed is. Dat zouden we moeten toejuichen. Maar de meeste autisten willen niet kwetsen en passen zich aan. Het zou realistischer zijn als we ook een keer iemand zien die zich aangepast heeft, maar die daar juist problemen mee heeft. Dat dilemma tussen jezelf mogen/willen zijn, of meekomen in de maatschappij.

Anne van Atypist.nl op Twitter