Weet je waar ik zo intens van hou? Het gevoel van mijn handen in de Dyson Airblade in een openbaar toilet. Ik zou er speciaal een ommetje voor doen. En dat doe ik ook wel eens. Bijvoorbeeld op deze maandag.

Die aparte sensatie van je hand(en) die door de airblade gaan beschrijven, is moeilijker. Daar zijn de duizenden fans van de International Dyson Airblade Fanclub beslist veel beter in. Eén vrouwelijke fan wist het zo te verwoorden: “het is niet alleen het gevoel dat je zo droog bent dat je je onmogelijk nog kan herinneren wanneer je ooit nat was, nee, eerder magisch, het gevoel van nieuwe handen”. Verder heb ik helemaal niets met het merk Dyson, maar je kan moeilijk niet overhit geraken van enthousiasme bij het zien en ervaren van dit stukje toptechnologie. Met enige overdrijving zou ik het zelfs actuele kunst durven noemen.

De airblade is ook een van de redenen waarom ik zo uitkijk naar elke volgende sessie bij onze psychiater. Vanzelfsprekend klikt het op vlak van menselijk contact, daar kan geen airblade tegenop. Toch voel ik me na een toiletbezoek in het psychiatrisch ziekenhuis weer helemaal fris. Niet alleen omdat het er telkens kraaknet is, het toilethuis bijzonder smaakvol ingericht is, de toiletbrillen er ongewoon comfortabel zijn, de spreuken van beroemde psychiaters aan de wand getuigen van inzicht, de zeepjes smaakvol ruiken, … nee, het is de airblade die het ‘m doet.

Het klopt weliswaar dat niet iedereen meteen snapt hoe zo’n airblade werkt. Sommigen denken bijvoorbeeld dat het een urinoir is, of dat je ergens moet op drukken om het ding in gang te krijgen. Toch weet wie echt mee is met de moderne tijd dit wondertje van techniek wel te appreciëren. Trouwens, er hangt vaak een handleiding aan de muur, en voor wie twijfelt aan wat ‘droog’ is … er is vaak een timer ingebouwd.

Het enige hatelijke aan de airblade, en eigenlijk alle andere types handdrogers in openbare toiletruimtes, is de manier waarop andere mensen het gebruiken. Je zou kunnen denken dat ik, als autistisch mens, vooral een hekel heb aan het geluid van de airblade. Natuurlijk, die airblade maakt heel wat herrie. En ik ben, zowel volgens mijn omgeving, mezelf als hulpverleners, hyperreactief op vlak van geluid. Toch is dat nog het minste. Het is vooral het onverwachte moment dat en de manier waarop iemand er zijn/haar hand in steekt dat ik vreselijk geïrriteerd raak.

Dat gebeurt namelijk altijd op het verkeerde moment en op een verkeerde manier. Het gebeurt zo onvoorspelbaar en zo willekeurig, haast respectloos. Je moet de juiste bocht nemen, de juiste invalshoek kiezen, je handen op een doordachte manier aanbieden. En dat onvoorspelbare speelt natuurlijk ook een grote rol. Zeker als ik al wat heb voorgehad die dag, en er onverwacht iets gebeurt, kan dat hard binnenkomen. Dat moment dat het toestel de hand registreert en dat merkbaar wordt in het geluid. Net zoals dat onvoorspelbare moment waarop een afzuiginstallatie in het toilet aanslaat, of de gebruiker van het toilet ernaast doorspoelt.

Kon ik nu maar weten wanneer het geluid kwam, wanneer het licht zou aanfloepen, wanneer het toilet doorgespoeld zou worden, wanneer de persoon op het toilet naast mij een windje zou laten. Gewoon even roepen, liefst niet te hard maar toch hoorbaar, zou volstaan. ‘Hé, mensen, ik spoel door, ik laat een windje, ik doe nu de kraan open om mijn handen te wassen, ik steek nu mijn handen in de airblade, ik verlaat nu het toilet’. Tja, misschien denk je: kom nou, waar haal je het? In het echte leven is toch ook alles onvoorspelbaar. Toch zou het mij beslist helpen, en de rest van de dag meer energie geven. Echt waar.