Terwijl Miley Cyrus, een Amerikaanse zangeres die u misschien wel of misschien niet kent, zingt dat ze, pas gedumpt, huilt maar zichzelf voor hetzelfde geld zou kunnen verwennen met bloemen, haar naam schrijven in het zand en diepzinnige woorden zou kunnen spreken die voor haar ex onbegrijpelijk zijn, zing ik mijn eigen lied. Ik zing dat ik boeken verslind, praat met knuffels, af en toe op mijn blog schrijf, tussen de afwas doen, met de kat spelen, mijn liefste proberen te troosten en intrieste supermarkten bezoeken, en denk hoe het zou zijn mocht ik niet zo verankerd zijn in voor mij bekende woorden en concepten.

Als het eenmaal avond is, liggen wij, mijn liefste en ik, onze nieuwe kitten tussen ons in, knuffelend, in de ons vertrouwde fauteuil naar de ons vertrouwde televisieprogramma’s te kijken. Tussenin vult mijn liefste in tijdschriften, die onze buren ons geven vooraleer aan de papierophaling te geven, kruiswoordraadsels in met een verbluffende snelheid en vul ik op mijn tablet enquêtes in, aan vijf euro per tien.

Buiten raast het leven door, met nat weer en wervelende winden, terwijl mensen hun nieuwjaarsvoornemens proberen te herinneren. Voor mij is deze tijd van het jaar vaak een confrontatie met al wat ik (niet) ben, maar ik vind troost in mijn eigen rituelen en interesses, mijn omgeving en al wat eventueel nog komen.

Terwijl Miley haar eigen weg zingt, weliswaar geleid door haar management, hou ik me bezig met kansen grijpen die op mijn pad komen, en leven in een eigen wereld van kennis, denken en liefde. `Hoewel ik ook graag de moed zou hebben om in YouTube filmpjes te stralen, op Instagram foto’s van verre reizen te posten, of te schrijven over lezingen over de hele wereld, kan ik intussen wel leven met wie ik ben en mijn eigen betekenis vinden in deze overvolle lege wereld. Ook al denk ik heimelijk dat anders beter is, het gras elders groener is, en dat ik in mijn douche een soort Miley ben.