Ik ben Alisha, en wil graag kort mijn verhaal vertellen. Het kan sommige mensen misschien laten zien dat zij niet de enigen zijn die weinig gemeen hebben met de techneuten, muzikanten, kunstenaars en genieën die in de komende dagen in naam van autisme in de krant, op televisie of op de radio hun ei zullen leggen.

Ik woon in een klein dorpje, langs een drukke autoweg, omgeven door windmolens, verpauperde buurten en wat overblijft van wat ooit een uitgestrekt ongerept landschap was. Mijn leven is niet enkel bepaald door autisme maar wordt op unieke wijze gekleurd door tal van invloeden en trauma’s.

Ik blink nergens echt in uit, heb geen reguliere baan, maar wat ik wel heb is mijn huisdier, een kleine hond genaamd Tui. Tui is voor mij meer dan alleen een huisdier; hij is mijn anker in een wereld die vaak overweldigend en onbegrijpelijk lijkt.

Het dagelijkse leven met zijn routines en de noodzaak om mijn ruimte met anderen te delen, vormt voor mij een constante bron van angst. Het lijkt me maar niet te lukken om te komen tot een beetje harmonieuze manier van samenleven met mensen. Vooral mijn contacten met mijn ouders en familieleden zijn gespannen, vol misverstanden en frustraties van beide kanten. En hoewel mijn hulpverleners hun best doen, voelt het alsof hun aanpak vaak niet aansluit bij wat ik nodig heb.

Mijn dagen kennen weinig structuur en zijn gevuld met kleine rituelen die me helpen de chaos van de buitenwereld het hoofd te bieden. Ik vind vooral troost in het verzorgen van Tui, in onze dagelijkse wandelingen waarbij ik luister naar de rustgevende geluiden van de natuur, en in het verliezen van mezelf in de pagina’s van boeken, waar de realiteit plaatsmaakt voor onbegrensde werelden van verbeelding.

Ondanks de moeilijkheden die ik ondervind, vind ik ook kracht. Mijn manier van waarnemen maakt mij uiterst empathisch voor de emoties van Tui, en deze speciale band geeft mijn leven betekenis. Mijn medicatie, hoewel soms een herinnering aan de moeilijkheden die ik ervaar, biedt me ook stabiliteit en momenten van vrede en helderheid.

Mijn leven is dus nooit echt een moment zonder strijd, maar in de stilte van mijn bestaan, binnen de vier muren van mijn thuis met Tui aan mijn zijde, vind ik een vorm van schoonheid en begrip die me staande houdt. Mijn verhaal is er vooral een van overleven, van het vinden van zeldzame maar kostbare lichtpuntjes in de duisternis, en van de onverwachte vreugde die ontstaat uit de diepste verbindingen, niet met de wereld om me heen, maar met een leven die net zo uniek is als het mijne.