“Waarom kan je het nooit met me eens zijn?” Het is een opmerking die ik wel eens krijg tijdens gesprekken over onderwerpen die me interesseren. Deze opmerking roept vaak de indruk op dat ik voortdurend in discussie wil gaan, altijd een tegenargument paraat heb en erop gebrand ben om het laatste woord te hebben. Hoewel ik me ervan bewust ben dat ik vaak het hoogste woord voer en graag het laatst mijn zegje heb, wil ik mijn argumentatie niet als een strijd zien, maar eerder als een noodzakelijk onderdeel van een diepgaande dialoog.

Wanneer ik een gesprek voer en mijn visie deel, is dat zelden vanuit een behoefte om te winnen. In plaats daarvan voel ik een sterke drang om te reageren op wat ik als ongenuanceerd of onvolledig beschouw. Mijn doel is niet om de ander te overtroeven, maar om het gesprek te verrijken en te verdiepen. Ik kan me moeilijk voorstellen dat mensen dat niet zouden willen, maar het blijkt helaas meer het geval dan ik zou willen.

Vaak is mijn reactie een poging om te verduidelijken wat er gezegd is. Dit kan verschillende redenen hebben. Soms begrijp ik simpelweg niet wat de ander bedoelt, en door te parafraseren of te concretiseren probeer ik zekerheid te krijgen over wat er precies wordt gezegd. Andere keren merk ik dat er een belangrijke invalshoek of perspectief ontbreekt in de discussie, een perspectief dat ik van essentieel belang acht voor een compleet beeld van het onderwerp.

In mijn ogen is het niet zomaar meteen instemmen met een standpunt geen teken van tegendraadsheid, maar van betrokkenheid. Een gesprek zonder verschillende perspectieven is als een schilderij in één kleur; het mist diepte en nuance. Door een ander perspectief te introduceren, probeer ik het gesprek breder en rijker te maken. Het gaat niet om gelijk hebben, maar om het gezamenlijk verkennen van ideeën en inzichten.

In deze context zie ik argumentatie als een waardevol middel om de complexiteit van een onderwerp te verkennen. Ieder standpunt, hoe goed doordacht ook, heeft blinde vlekken. Door verschillende invalshoeken te belichten, kunnen we gezamenlijk dichter bij de waarheid komen, of op zijn minst bij een beter begrip van het onderwerp.

‘Het is voor mij belangrijk om te benadrukken dat mijn intentie nooit is om de ander te ondermijnen. Integendeel, ik zie gesprekken als een kans om samen te groeien in begrip en kennis. Mijn reacties zijn bedoeld om het gesprek verder te helpen, niet om het te winnen. Ik geloof dat een constructieve dialoog alleen mogelijk is als beide partijen openstaan voor nieuwe inzichten en bereid zijn hun standpunt te herzien.

Kortom, mijn neiging om niet zomaar akkoord te gaan, komt voort uit een verlangen naar diepgang en een vollediger begrip van de besproken onderwerpen. Ik streef ernaar om niet alleen mijn eigen standpunten te verduidelijken, maar ook om bij te dragen aan een rijkere en meer genuanceerde discussie. In die zin is mijn ‘strijdlust’ geen weerstand, maar eerder een uitnodiging tot een gezamenlijke zoektocht naar waarheid en begrip.