Het maken van een jaaroverzicht voor mijn blog, Tistje.com, confronteert me telkens opnieuw hoe lastig het is om het verhaal van wat er op Tistje dit jaar in woorden te vatten. Elk jaar denk ik dat het eenvoudig zal zijn: hoogtepunten kiezen en afsluiten met een positieve noot. Maar in de praktijk blijkt dat veel moeilijker. Des te meer omdat er ook veel op sociale media en in het mailverkeer is gebeurd.

Ik heb moeite met de vraag: voor wie maak ik dit jaaroverzicht? Is het voor mijn lezers om te laten zien wat ik heb gedeeld, of voor mezelf om mijn groei of stagnatie te bekijken? Mijn leven is lang niet zo boeiend als dat van top-autistische schrijvers. Mijn jaar draait vooral om groei, worsteling en verbinding, maar verder gebeurt er niet veel interessants. Het voelt vaak alsof het meer voor mezelf is. Ik bekijk mijn posts en zoek naar patronen die misschien niet bestaan. Het is vermoeiend en frustrerend, omdat ik steeds dezelfde thema’s aanraak zonder echt vooruitgang te boeken. De uitspraak ‘Een hond leert meer’ is me dit jaar wel eens te binnen geschoten.

Daarnaast is er het probleem van selectie. Welke blogs moeten worden opgenomen? Ik kies vaak de populairste posts, die veel reacties ontvangen of vaak gedeeld worden. Maar populariteit betekent niet altijd waarde. Mijn persoonlijke en kwetsbare stukken worden soms over het hoofd gezien, terwijl luchtigere artikelen viraal gaan. Moet ik die persoonlijke stukken negeren in mijn jaaroverzicht? Dat voelt als verraad aan mijn eigen waarden.

De balans tussen positiviteit en eerlijkheid is belangrijk. Een jaaroverzicht moet inspirerend zijn, maar wat als mijn jaar dat niet was? Wat als ik meer heb geworsteld dan vooruit ben gegaan? Mijn blog gaat in essentie over autisme en authenticiteit, maar hoe eerlijk ben ik in een overzicht dat ook een visitekaartje is? Het is verleidelijk om de minder positieve momenten weg te laten, maar dat zou het tegenovergestelde zijn van wat ik in mijn blog wil: een onrealistisch, gepolijst beeld.

Reflecterend op dit jaar, besef ik dat het maken van een jaaroverzicht ook zelfonderzoek inhoudt. Het dwingt me om niet alleen naar mijn teksten te kijken, maar ook naar mijn motieven, groei en valkuilen. Het confronteert me met de vraag of ik mezelf genoeg uitdaag of te vaak binnen veilige kaders blijf. Dit is ongemakkelijk, maar daardoor ook waardevol.

Uiteindelijk heeft het jaaroverzicht me geleerd mezelf minder te laten leiden door wat lezers verwachten en meer door wat voor mij betekenisvol is. Dit proces is niet perfect en zal dat misschien nooit zijn. Maar misschien zit de kracht in het imperfecte, persoonlijke en authentieke, zelfs als het moeilijk is.

Met dat in gedachten durf ik te zeggen dat mijn jaaroverzicht van Tistje.com meer is dan een samenvatting; het is een moment van stilstaan, van leren, en van groeien – hoe ongemakkelijk dat soms ook voelt.

Enkele flitsen uit het jaar 2024 op Tistje.com

Hoogtepunten:

1. Populaire posts: Dit jaar bleek mijn post over de vraag “hoe weet ik of ik neurotypisch, neurodivergent of neurodivers of normaal ben?‘ gevolgd door mijn artikels over “autisme en vermoeidheid”. Het resoneerde duidelijk bij veel lezers, wat me eraan herinnert hoe belangrijk het is om herkenbare thema’s aan te kaarten. Het is verrassend (en ook weer niet) dat blogs over neurodiversiteit en vermoeidheid het altijd goed doen.
2. Persoonlijke mijlpalen: Ik schreef een van mijn meest kwetsbare stukken ooit, over hoe ik omga met sociale afwijzing. Hoewel het minder reacties kreeg, betekende het voor mij persoonlijk enorm veel.
3. Interactie: Het meest bijzondere was misschien wel de toename van e-mails en persoonlijke berichten van lezers die hun eigen ervaringen deelden. Enkele verhalen mocht ik delen op mijn blog en werden vlot gedeeld en bezocht. Het maakte me dankbaar voor de kleine community die rond mijn blog ontstaat.

Concrete cijfers en trends:

1. Bezoekersstatistieken: Het aantal bezoekers groeide met 20% vergeleken met vorig jaar, een teken dat mijn blog steeds meer mensen bereikt. Ook via sociale media wordt mijn blog veel gedeeld.
2. Social media: De volgers op mijn sociale kanalen, zoals Instagram en Twitter, namen significant toe. Vooral de interacties in de commentsecties lieten zien dat mensen zich herkennen in de gedeelde ervaringen.
3. Top drie blogs: Naast de blog over neurodiversiteit, waren de blogs over ‘Liefde en autisme’ en ‘Het onzichtbaar ongemak: autisme en jeuk’ veel gelezen en gedeelde blogs.

Uitdagingen:

1. Consistentie: Ik merkte dat het moeilijk was om regelmatig te posten. Lange periodes van energietekort maakten dat mijn blog soms stil lag. Inspiratie ontbrak niet, want er staan intussen dubbel zoveel concepten – artikels die ei zo na klaar zijn voor publicatie – klaar als er gepubliceerde artikels zijn.
2. Balans: Ik worstelde met het vinden van balans tussen persoonlijke verhalen en bredere maatschappelijke thema’s. Niet elke lezer is even geïnteresseerd in mijn individuele ervaringen, maar het is wel de kern van mijn blog, hoewel ik niet te anekdotisch ben..
3. Energietekort : Dit jaar had ik zeker geen moeite om inspiratie te vinden, wel om te kiezen en ertoe te komen om concepten te publiceren. Daarnaast probeerde ik ook in het Engels te schrijven op mijn andere project ‘The European Autist’ (euroautist.com).

Specifieke lezerverhalen: Een verhaal dat me bijzonder raakte, was dat van een lezer die me schreef hoe mijn blog over “prikkelverwerking” haar hielp begrijpen waarom ze zich altijd uitgeput voelde na sociale activiteiten. Ze vertelde dat ze hierdoor eindelijk een gesprek met haar werkgever aandurfde over aanpassingen op de werkvloer. Dit soort feedback herinnert me eraan waarom ik schrijf.

Met deze inzichten kijk ik voorzichtig uit naar wat het nieuwe jaar brengt, voor mezelf, mijn blog, en jullie, mijn lezers. Ik wens jullie alvast alles wat je wenst, zowel inzichten als uitzichten, veel liefde, energie en passie en evenveel rust en stilte als je dat wenst.