Er zijn van die momenten waarop je voelt: iemand heeft moeite gedaan. Niet om indruk te maken. Niet om een probleem op te lossen. Zonder checklist af te lopen. Maar gewoon om het voor mij draaglijker te maken. Minder overweldigend. Meer afgestemd op hoe ik de wereld beleef. Net die momenten blijven hangen voor mij, en scheppen een band, een band van vertrouwen, voor (bijna) altijd.

Soms zit het in de sfeer: iemand vraagt vooraf welke muziek of welke stilte ik graag hoor, zodat ik niet gespannen in een ruimte hoef te zitten. Iemand anders legt rustig uit wat er gaat gebeuren, stap voor stap, zonder haast, zonder vaagheid. Dat geeft vertrouwen. Dat haalt de spanning eruit.

Op andere momenten is het de voorspelbaarheid die helpt. Een berichtje wanneer iets verandert. Een seintje als er een nieuwe afspraak is. Geen vragen op het allerlaatste moment, geen onmogelijke verrassingen. Duidelijkheid. Ruimte om mentaal op iets voorbereid te zijn.

En dan zijn er die mensen die vanzelf rekening houden met dingen waar ik anders constant tegenaan loop. Die weten dat ik liever niet telefoneer, en dus gewoon mailen of een sms sturen voor het bellen. Die begrijpen dat ik meer rust vind wanneer er minder mensen zijn, en daar hun planning op afstemmen. Die zonder oordeel of uitleg accepteren dat iets voor mij anders werkt. Dat zijn de keien in mijn leven, keien

De keien in mijn leven zijn de mensen die een kei zijn in autistisch voordenken. In tijdig ruimte maken. In mij niet vergeten. In begrijpen dat “te laat” voor mij vaak “te veel” betekent. Dat stilte geen afwijzing is. Dat overzicht veiligheid biedt.

Ze verliezen zich niet pogingen om mij te dwingen iets te doen wat niet in mij zit, in voorwaarden stellen aan sociaal contact, in waarde hechten aan vormelijke plichten. Zij passen hun tempo aan zonder daar een punt van te maken. Ze zijn niet luid, niet opvallend, niet zogenaamd “heldhaftig”, maar wel onverzettelijk in hun mildheid. Ongelooflijk consequent in hun respect. En zeldzaam helder in hun aanwezigheid. Zij zijn mijn keien. Niet om over te struikelen, maar om op te steunen. Zij zijn geen uitzondering op de regel. Zij zijn de regel – zoals ik zou willen dat die was.

Wat mij het meeste raakt? Als iemand uit zichzelf meedenkt, die inziet dat niets vanzelfsprekend is. Zonder dat ik erom moet vragen. Of als iemand onthoudt wat ik eerder aangaf en daar de volgende keer rekening mee houdt. Dan voel ik me welkom. Dan voel ik me veilig. Dan hoef ik mezelf niet kleiner te maken om ergens te passen. Dan ben ik op mijn best.

Want echt inclusief zijn, dat begint volgens mij bij de vraag: wat heb jij nodig om jezelf te kunnen zijn?
En het antwoord daarop hoeft zelden groots te zijn. Wel echt. Welgemeend. En dat is precies waar het om draait. Zoals ik het zie tenminste.

Meer keien kan je zien en lezen op Een kei voor autisme, en ontdek ook de stapstenen naar een Autismevriendelijk Vlaanderen.