Het verhaal van Louise … autisme en vrouwen
Mijn naam is Louise, ik ben 36, en pas sinds mijn 31ste weet ik dat ik autistisch ben. Vroeger dacht ik dat ik gewoon een ‘lastig meisje’ was. Te koppig. Te gevoelig. Te stil. Te aanwezig. Te afwezig. Altijd iets ‘te’.
De diagnose kwam als een schok, maar tegelijk als thuiskomen. Niet omdat ik plots begreep wie ik ben, maar omdat ik eindelijk woorden kreeg voor dingen die ik al mijn hele leven doe om te kunnen blijven bestaan. Hoe ik gesprekken vooraf voorbereid. Hoe ik in drukke ruimtes mijn adem vasthoud tot ik thuis ben. Hoe ik jarenlang geprobeerd heb ‘normaal’ te zijn, en daar doodmoe van werd.
Mijn autisme is niet altijd zichtbaar, zelfs niet voor mijzelf. Ik heb geen vaste routine met pictogrammen. Ik heb een job, een vrouw, een kat en een kop vol taal. Maar dat betekent niet dat ik niet bots. Mijn botsingen zijn vaak onzichtbaar: onderprikkeling die zich uit in apathie, overprikkeling die eruitziet als vriendelijkheid, dissociatie die niemand opmerkt. Er zijn dagen waarop mijn lichaam ‘aan’ lijkt, maar ikzelf ver weg ben. Mensen noemen dat functioneel. Ik noem het verlies.
Wat ik het moeilijkste vind, is niet het autisme zelf, noch de wereld errond, maar de frictie met alles. De haast, het lawaai, de sociale codes die nooit duidelijk worden uitgelegd maar waarvan je de breuk voelt zodra je ze overtreedt. Het is alsof ik altijd op een dansvloer sta zonder ooit de pasjes te hebben geleerd. En als ik beweeg zoals het voor mij natuurlijk voelt, zegt iemand: “Waarom dans je zo raar?”
Ik weet dat mijn verhaal niet het jouwe is. Autistische vrouwen zijn geen soort. Sommigen hebben meer ondersteuning nodig, anderen juist meer vrijheid. Sommigen praten niet, maar voelen des te meer. Wat ons verbindt is niet hoe we eruitzien of wat we doen. Wat ons verbindt, is hoe vaak we onszelf hebben moeten verdedigen zonder begrepen te worden, en hoe ons autisme in botsing komt met onze vrouwelijkheid.
Mijn autisme is niet zozeer een probleem om op te lossen. Het is een vorm van zijn die een andere wereld mogelijk maakt. Stil, traag, eerlijk, diep. De wereld is vaak te luid voor mij, te snel, te oppervlakkig. Maar ik ben niet te veel. Ik ben precies goed, als ik mag zijn wie ik ben
Tistje 
“de sociale codes die nooit duidelijk worden uitgelegd maar waarvan je de breuk voelt zodra je ze overtreedt. ”
Die opmerking is zo to de point en mooi verwoord.
Het hele verhaal is trouwens prachtig omschreven.
Ikzelf kreeg de diagnose al met zes jaar, omdat ik uit de toon viel.
Zelf had ik zowel begeleiding nodig naar zelfredzaamheid, als de ruimte en vrijheid om te mogen zijn wie ik ben.
LikeGeliked door 1 persoon
Louise,
Bedankt voor je verhaal. Ik heb zelf een dochter van 33 met autisme.
Ook zij ervaart de wereld op haar manier en heeft geleerd dat zich steeds moeten aanpassen, zoveel van haar energie en persoonlijkheid vergt dat ze kampte met depressies en angsten die zelfs tot trauma’s leidden. Ze is echter zo sterk en krabbelde altijd terug recht. Nu met het ouder worden, heeft ze meer een weg voor zichzelf gevonden. Ze zoekt de juiste hulp bij de juiste mensen, neemt voldoende afstand en rust als het nodig is. Het blijft een strijd om steeds weer zichzelf te zijn in een wereld die haar vaak niet begrijpt. Maar ik voel dat ze sterker wordt door dicht bij zichzelf te blijven. Ik heb een unieke dochter! Hoop voor jou hetzelfde.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig geschreven en heel herkenbaar voor mij.
LikeGeliked door 1 persoon