Het is donderdag. Een dag waarop er een flinke wind waait die koud aanvoelt. Een dag ook waarop de huishoudhulp even na half acht aanbelt.  Zoals gewoonlijk vraagt ze meteen of ‘alles ok’ is. Zo vroeg ’s morgens al een filosofische vraag, denk ik steeds. Intussen weet ik dat het een beleefdheidsvraag is. Vandaar dat ik ‘zo en zo’ indien nee en ‘kan niet beter’ indien ja antwoordt. Meteen krijg ik een schuldgevoel want het klopt natuurlijk van geen kanten wat ik zeg.

De volgende vier uur zie van achter mijn bureau hoe mijn huishoudhulp mijn woning in orde brengt. Ze is een norse vrouw van tegen de zestig. Getekend door het leven en geknaagd door de tand des tijds. Ze houdt evenveel van grondig werk als ze een hekel heeft aan sociaal gedoe.  Ideaal dus. Ze heeft graag alles op tijd, neemt stipt op de seconde tussen tien en kwart na tien tijd om koffie te drinken en werkt graag alles af voor ze vertrekt.

Na vier uur werk is alles schrikbarend perfect gepoetst en geordend zoals ik heb gevraagd. Gelukkig zijn ze overeengekomen dat ze niet met Dettol maar met een schoonmaakmiddel van mijn keuze poetst. Mijn huis, mijn regels, is mijn motief, en na tien huishoudhulpen in drie jaar is zij de eerste die het daarmee eens is. Verder is ze de enige huishoudhulp van wie ik een keurig visitekaartje kreeg. Met daarop haar adres, gsm (enkel smsen) en mail (in nood). Dat ik haar heb moeten leren sorteren (papier bij papier, karton bij karton, glas in de glasbak, restafval bij restafval), neem ik er graag bij. Intussen lees ik of maak aantekeningen terwijl ik met één oog Amandine, zoals ze noemt, in de gaten hou.

Na zo’n voormiddag ben ik vaak geveld. Vier uur lang zijn mijn spieren min of meer gespannen alsof er op elk moment een bende hongerige tijgers vanuit een spreekwoordelijk struikje kan springen. Een middagdutje is na het eten met mijn lief zeker geen luxe. Daarna gaat het leven verder., of minstens toch mijn weekschema. Vandaag staat een bezoekje aan de garage op het schema, en daarna nog een aantal bezoekjes en taken. Gelukkig hebben ze wifi, en krijg ik voor en na het onderhoud uitleg van de garagist (die op z’n eentje werkt). Mijn principe is dat een betrouwbare garage de keuze van de auto voorafgaat, en niet andersom. Op de terugweg naar huis krijg ik het even moeilijk, en moet even huilen. Het overkomt me regelmatig, en ik laat het gebeuren.  Geen nood om tranen te verpinken. Ook al zijn ze niet altijd van water.

Eenmaal terug blijft er nog wat tijd over. Voor een wandeling samen met mijn lief, samen eten, wat televisie kijken en knuffelen. Het is meestal een lange dag, en soms wat frustrerend van de verloren tijd.  Al is een net thuis onontbeerlijk om mijn woning te kunnen blijven huren. Een verzorgd vervoermiddel is een noodzaak voor mijn lief. En taken zijn er nu eenmaal. Maar toch een geluk dat het niet elke dag donderdag is.