Mogelijks komt het omdat iedereen spreekt maar niemand echt luistert. Mogelijks is het een uitwisseling van woorden die niets met elkaar van doen hebben. Zoals een spelletje Scrabble. Waarbij elk een anekdote aanlevert als een manier om de eigen score op te voeren. Tot elke betrokkene in het gesprek, elke speler, uitgepraat is over zichzelf.

Mogelijks komt het omdat ze eindeloos spreken over hun dromen en teleurstellingen, maar zelden pauzeren om te luisteren. Hun relaties lijken gecompromitteerd door hun eigen emotionele blindheid en ze lijken stilaan meer op personages uit de wereld van Anton Chekhov dan zichzelf.  We loggen in. We loggen uit. Duim omhoog, duim omlaag. Deel me, por me, sla me op bij je favorieten. Facebook me, wordt fan. Tweet me, retweet me. Hashtag me, en vraag niet waarom.

Mogelijks is het gewoon iets anders. Mogelijks vloeit het gevoel gewoon voort uit het weer. Dat uitnodigt tot terrasjes zitten, achter glas, na een wandeling aan zee, met twee of meer, met goede stiltes tussen verhalen over details waaraan wij blijven hangen. Om op weg naar huis denken aan de twintig miljoen dingen die we samen nog zouden kunnen doen. Om meer liefde te vinden, om de wereld beter te maken en, vooral, om twintig miljoen keer variaties op het leven uit te vinden.