Af en toe krijg ik een mailtje met een link naar of een pdf’je van een krantenartikel. En of ik daar eens een stukje over wil schrijven op mijn blog. Want er staat echt wel iets interessants in. Natuurlijk vind ik het leuk zulke artikelen te ontvangen. Ook al ken ik ze in negen op tien keer wel al, of nemen ze nieuws over dat al een jaar of tien oud is. In het andere geval gaat het over informatie die niet bij mijn leefwereld aanleunt. Het kan best dat autisme het gevolg is van aluminiumophoping in de hersenen als gevolg van consumptie van gif uit de supermarkt of dat het een voorbode is van de overheersing van buitenaardse krachten. Ik zie me echter niet geroepen daar iets over te schrijven.

Deze morgen kreeg ik een artikel van het Parool in de bus. Een titel als ‘de kracht van ongewoon’, ontlokte bij mij aanvankelijk een diepe zucht. Al viel het bij nader inzien nog mee, en werd het ‘krachtige’ niet al te onrealistisch gebracht. In het Parool van 9 januari ging het artikel over mensen met autisme die aan de slag waren bij een Amsterdams internetbedrijf waar ‘gewone’ werknemers in de minderheid waren. Akkoord, er werd wel weer een ‘superautist’ in de picture gezet, in de eerste paragraaf, kwestie van lokaas, maar even verder veranderde de toon. “We geven onze werknemers duidelijke opdrachten. We coachen voortdurend, houden de werkdruk laag en zorgen voor een ontspannen werksfeer. We spreken veel met onze mensen'”, klonk het, hoewel dat ook weinig zegt als je de concrete werksituatie niet kent. Het siert de krant ook dat ze erbij vermeld dat het niveau in de onderneming lang niet voor alle mensen met autisme haalbaar is. Dat het bijvoorbeeld gaat om natuurkundigen en chemici.

Wat wel het verschil maakte met sommige andere artikelen, of minstens voor mij, waren de aanpassingen in het bedrijfspand en … het toelaten van een kantoorhond. Die aanpassingen aan vooral de richting uit van een prikkelarme omgeving. En de kantoorhond is de hond van een van de werknemers. De ‘super-autist’ uit de eerste alinea, die bergen had bedwongen en marathons liep, bleek aanvankelijk niet zo happig op die hond. “Ik kan slecht inschatten of zo’n beest me wil bijten of knuffelen. Ik ben bang voor honden”. Volgens het artikel zou Pip, zoals de hond wordt genoemd, in ruil voor voeding en genegenheid voor gespreksvoer te zorgen. Een win-win-toestand dus.

Al gaat de voornaamste aandacht gelukkig wel naar de talenten van de werknemers, zoals ‘hun accuratesse, gestructureerdheid en analytisch vermogen’ en naar de prestaties die ze leveren. Want uiteindelijk gaat het daarom. Al relativeert de manager van het bedrijf het gelukkig wel. “Sociaal ondernemen moet het nieuwe normaal worden”, stelt hij. “Geld verdienen is niet het belangrijkste. Het gaat erom dat je doet wat je echt belangrijk vindt”. Een nobele uitspraak waarvan ik me natuurlijk afvraag of hoe en in welke mate die ook in de praktijk omgezet wordt.

De kracht van ongewoon : autisme is geen beperking maar een aanbeveling van Jop van Kenpen is verschenen in Het Parool van 9 januari 2018