Een kennis vraagt me via Facebook om een lezing te geven over hoe een gewone dag voor me eruit ziet. Liefste en ik overlopen onze dag. We komen tot de vaststelling dat we er na vijf minuten mee klaar zijn. We zijn adembenemend normaal geworden.

Tijdens de kinesitherapie die middag staat de Ronde van Frankrijk op. Tijdens het fietsen kijk ik mee. De renners banen zich een weg naar de eindmeet. Ik benijdt de commentatoren niet. Ze moeten niet alleen uren van bijna geen activiteit vullen met trivia. Ze moeten ook de half ingeslapen kijkers – veelal mannen die niets anders om handen denken te hebben – aan de buis gekluisterd houden.

’s Avonds laat mijn knie het afweten. Gekraak, geknars, … er zijn kosten aan. Intussen lees ik een zoveelste artikel over autisme op de werkvloer waarin staat dat ‘mijn logica anders is dan die van anderen’. Vlak naast de link staat: ‘Save a mermaid, refill your bottle’. Het is een reclame voor het werk van de Amerikaanse schrijfster Amanda Lovelace. Het lijkt onlogisch nog flessenwater te kopen, alleen als het echt moet doen we het. We drinken zoveel mogelijk kraantjeswater of water van drinkfonteintjes. En als het gaat om (al dan niet blonde) meerminnen redden, dan kan je natuurlijk ook altijd op mij rekenen