Erger nog dan gevraagd worden mezelf voor te stellen, is over mijn hobby’s te vertellen. Of over mijn werk. Of over mijn vrienden. Algemene stilte. Waarover kan je dan wel vertellen? Toch niet weer eens over jezelf? Toch niet weer eens over dat autisme van jou? Iedereen heeft wel iets, en bovendien: wat je vertelt over je autisme, dat geldt toch voor iedereen? Als je dat hoort, weet je wel hoe laat het is.

De laatste tijd ben ik zwijgzaam op alle vlak. Dat kan wel eens deugd doen. Niet alleen voor de mensen die mijn woorden gepresenteerd krijgen. Ik kan er zelf ook best wel van genieten. Zo beperk ik het aantal woorden per dag tot het hoogstnodige. Dat is veel minder dan een tiende van de gebruikelijke 13.400. Merkwaardig hoe weinig er hoeft gezegd als je je eigen woorden filtert op belang en blijft schrappen tot er alleen nog stilte overblijft. Of minstens iets daar in de buurt van komt. Echt stil zijn, dat blijft toch nog altijd een fatale aangelegenheid.

’s Nachts in mijn dromen verschijnt er wel eens een uitdraai van de woorden die ik de laatste veertig jaar heb geproduceerd. Vannacht was dat weer eens het geval. Een flatgebouw van 34 verdiepingen volgestouwd met flinterdun bijbelpapier. Op zijn minst. Het einde van de printopdracht heb ik niet mogen meemaken. Ik werd immers wakker door het geluid van mijn eigen printer, die om een of andere reden in het midden van de nacht was beginnen printen. Toen ik het ding met een slaperig hoofd eindelijk kon stilleggen, bleek het een uitdraai van mijn boek te zijn. Wie daartoe de opdracht heeft gegeven, ben ik nog steeds aan het uitzoeken.