Jij kunt alles wat anderen kunnen. Als de deur van het slot is, zou je zelfstandig naar de supermarkt kunnen lopen. Je zou wortels, chips en sap pakken, ermee naar de kassa gaan, alles aan de dame achter de kassa geven, haar vragen of ze het wil scannen, zodat je het mee naar huis kunt nemen. Ervan uitgaande dat boodschappen doen geen geld kostte. Je zou de straat kunnen oversteken, maar niet zonder overreden te worden, want je steekt over met je handen over je oren en je ogen dicht.

Als je gewoon mee had mogen doen op school, op jouw manier, dan zou dat winst zijn geweest voor iedereen. De reguliere kinderen hadden geleerd om geduld en tolerantie op te brengen voor een ander, en ze hadden dagelijks gezien dat niet alles en iedereen perfect hoeft te zijn. Zij dus ook niet. Dat taal een middel is, en geen doel. Dat de oorzaak van een miscommunicatie niet bij één van de betrokkenen ligt, maar in het midden. Je had ze kunnen leren om een stoel te laten draaien op één poot, om nieuwsgierig te zijn, om open en zonder angst te leven, ook als je niets van de wereld snapt. Wat geduld betekent. En zij hadden jou geleerd om te pinnen, en hoe je niet overreden wordt.

Romana Vrede in ‘De nobele autist’ (De Arbeiderspers, 2020)