Stel je voor dat je deze tekst leest met een vergrootglas. Soms kan je er een hele zin per keer mee lezen. Je kan zonder veel moeite de betekenis van de zin ineens zien. Bovendien kan je gemakkelijk de volgende woorden voorspellen. Als je een zin leest als ‘Je kan jagen met een mes en’ kan je die gemakkelijk aanvullen met ‘een dier villen’. Zo kan je je voorstellen dat iemand zonder autisme de wereld ziet. Betekenissen worden geraden en aangevuld.

Maar stel je voor dat je diezelfde tekst leest met een veel sterker vergrootglas. Je kan slechts enkele woorden ineens lezen. Je begint te lezen, en komt niet verder dan ‘met een mes en’. Je zal dezelfde reflex hebben om te voorspellen wat er volgt. De kans is groot dat je ‘een vork’ gokt. Met een mes en een vork dus. Toch lijkt het onzinnig om met een mes en een vork te gaan jagen. Je zal niet op het idee komen dat er ook nog een dier in het spel is, laat staan dat dit gevild zal worden. Dit is hoe, volgens mij, zelfstandige mensen met autisme de wereld ervaren.

Luca Dellanna, ingenieur en self-made autismekenner, in ‘The world through a magnifiying glass: a new theory to explain autism’ (zonder uitgeverij, 2018) (let op: het werk van Dellanna is verder met een hoop zout te nemen)