Een jong volwassen man werd gearresteerd voor een reeks van racistische agressie tegen medisch personeel in een algemeen ziekenhuis.

De man was naar het ziekenhuis gekomen voor de behandeling voor een lichamelijke kwaal. Telkens er verpleegkundige van een andere origine of met een andere huidskleur (geel, donker) hem aansprak om mee te komen, reageerde hij alleen met verbale en fysieke agressie. Hij schoot tegen hen uit en begon krachttermen tegen hen te roepen. Pas toen een paar blanke verpleegkundigen hem hierop aanspraken, leek hij te kalmeren en mee te werken aan zijn behandeling.

Zijn moeder, die hem niet vergezelde, kon niet verklaren waarom hij zo uitvloog tegen duidelijk zichtbare etnische minderheden. We vernamen van haar dat haar zoon autisme had. Daarop gingen we te rade bij een regionaal aanspreekpunt van een autismeorganisatie. In een gesprek met de man kwam zij te weten dat hij weliswaar verbaal was, maar het wel erg moeilijk had met mensen die een ander dialect dan het zijne spraken.

Wanneer iemand met een ander dialect of andere tongval hem aansprak, zei hij dat hij geen woord kon verstaan van wat ze hem vertelden. Dat maakte hem zo angstig en gefrustreerd. Hij vreesde dat hij noodzakelijke informatie zou missen telkens als mensen met een ander dialect hem aanspraken. Zijn angst kon hij jammer genoeg niet zo goed meteen onder woorden brengen. Hij liet wel verstaan dat hij mensen een ander dialect zag als mensen die minder moeite deden om te communiceren of dat niet konden. Met mensen met een andere origine bleek hij niet meer problemen te hebben dan met mensen in het algemeen, benadrukte hij. Zolang ze maar verstaanbaar spraken.

We besloten uiteindelijk een paspoort voor deze man te ontwikkelen waarmee hij, op momenten dat zijn emoties hem overmanden, kon uitleggen dat hij het liefst, en waar mogelijk, met iemand met een verstaanbare tongval kon spreken.

Eigen vertaling, uit : Autism: a guide for police officers and staff (The National Autistic Society, 2017)