Het gaat al een tijdje minder met Ellen, een vrouw met autisme die al een paar jaar met haar niet-autistische vriend Billy samen woont. Ze wil al een paar maand graag sporten om ‘eindelijk dat buikje weg te krijgen’, zoals ze zelf zegt. Ze heeft nu weliswaar al een activiteitsmeter om haar pols, en wandelt zoveel als het kan. Ze heeft ook een diëtist aangesproken, heeft een dieet-app, en maakt voor ze gaat slapen een wandeling van iets meer dan dertig minuten. Ze heeft ook gezien dat de stad waar ze woont haar inwoners met sportcheques stimuleert om aan te sluiten bij een sport – of fitnessclub. Tot nu toe zag ze geen opening om initiatief te nemen.

Enkele weken terug stelde haar autismecoach Sophie voor om een kijkje te nemen in de nieuwe hippe sportclub die zich toespitst op diversiteit in de ruimste zin. Het is echter geen club voor mensen met autisme of een handicap, benadrukt Sophie. Ellen heeft daar namelijk een allergie aan, ze wil niet ‘speciaal’ behandeld worden. Een fitnesstrainer die er werkt, zou wel zelf autisme hebben, heeft Sophie gehoord. En de club zou zich geëngageerd hebben om autismevriendelijk te zijn in hun coaching en communicatie.

Ellen vond dat geen slecht idee en overwoog de kans te wagen. Sindsdien is het echter met Ellen wat bergaf gegaan.  Het begon op weg naar huis. Haar gedachten begonnen te malen. Allerlei vragen doken een na een op.  Wat is dat eigenlijk voor sportclub? Hoe zit dat in elkaar? Zal ik een strak pakje moeten dragen? Moet je lidgeld betalen? Wie gaat er zoal naartoe? Zal ik er niet raar bekeken worden? Zal ik er gepest geworden?

De lijst met vragen stapelde zich op in de uren, dagen en weken die volgden. Voor haar vriend Billy lijkt het allemaal belachelijk. ‘Hoewel het wel weer typisch is voor jou, Ellen’, glimlacht hij rustig als zij naar adem happend de vragen overloopt. ‘Jij zou van een pantoffeldier nog een kosmische olifant maken, als dat zou kunnen’.

Billy is gebeten door wetenschap en dan vooral astronomie, meer specifiek zwarte gaten. Zijn grote held is Stephen Hawking. Terwijl de meeste jongens een poster van een aantrekkelijke vrouw in hun jongenskamer hadden, sierde de kamerbrede poster van een lesgevende rolstoelgebruiker Billy’s behang. Ook al baarde dat zijn ouders wel eens zorgen. Tegenwoordig geeft Billy les in een school waar burgerlijk ingenieurs worden opgeleid, en geeft hij af en toe een lezing over zijn passie. Hij probeert zo goed mogelijk ook te verstaan wat autisme is, maar heeft het af en toe moeilijk zich in dat autisme van Ellen in te leven, geeft hij toe als hij samen met haar bij de autismecoach is. ‘Zwarte gaten zijn daarbij vergeleken eenvoudige rekensommetjes’.

Aangezien Ellen al meerdere lange mails heeft gestuurd naar Sophie, stelt die voor dat ze, vroeger dan afgesproken, nog eens langskomt. Ook al is het bij Sophie nu hectisch druk. Op vraag van Ellen zelf, komen ze overeen het gesprek via Skype te voeren. Uiteindelijk blijkt dat Ellen het vooral moeilijk heeft met de onzekerheid wat er zal gebeuren voor ze in de sportclub is. Daarnaast zijn er nog zoveel andere zorgen die ze heeft, zeker nu de Covid-19-pandemie maar blijft voortduren. Zo is ze nog steeds heel erg bezorgd dat Billy Covid zou kunnen krijgen op zijn werk, waar te veel mensen volgens haar een loopje nemen met de veiligheidsmaatregelen.

Ellen geeft ook toe dat ze al een tijdje niet meer zo goed slaapt. Ze ergert zich te pletter aan berichten in de media van mensen die beschermingsmaatregelen willen afbouwen, terwijl Ellen er zeker van is dat het ergste nog moet komen. Ze twijfelt ook heel erg aan haar voeding, of ze niet te dik wordt, en of haar bloedwaarden wel in de juiste richting evolueren. Ook haar hoogbejaarde ouders ziet ze al een tijdje niet meer, ook al snappen ze die niet waarom. Maar wat als ze naar hen gaat, en Billy wordt ziek? Dan verliest hij zijn werk en kunnen ze straks de huur niet meer betalen, worden ze dakloos en moeten ze van armoede naar supermarkten als de Colruyt, Aldi of Lidl gaan winkelen. En dan is er nog haar kat Emilio die de laatste weken toch niet zo gezond lijkt. Kortom, de wereld van Ellen is er een vat boordevol bezorgdheid. Zelfs coach Sophie, die ook een behoorlijk vol hoofd heeft, krijgt het er eventjes benauwd van.

Van uitstel wil Ellen echter helemaal niet weten, hoewel Sophie dit wel suggereert. Uit het gesprek blijkt dat Ellen al heel wat goede stappen heeft gezet, en zelfs een mail heeft gestuurd naar de sportclub met een vraag naar wat hun autismevriendelijke engagement precies inhoudt. Sophie overloopt tijdens hun gesprek ook wat er in Ellens huishouden allemaal wel goed loopt, en dat lijkt haar toch enige positieve energie te geven. Na het nodige traanvocht, komen Sophie en Ellen overeen dat Ellen zichzelf tijd gunt om de stap naar de sportclub te zetten.

Later die dag meldt de regionale televisiezender een voorval van een vrouw ‘met een vermoeden van autisme’ die dezelfde sportclub kwam uitgerend, blindelings de drukke straat op, en ei zo na aangereden werd door een patrouillevoertuig van de lokale politie.

Nog voor Ellen het nieuws ziet, krijgt ze een sms’je van coach Sophie of ze het goed stelt. Ellen sms’t haar terug dat ze heeft afgesproken met de fitnesstrainer met autisme, aan de voordeur van de sportclub, voor een vrijblijvende kennismaking binnen. Intussen heeft ze met Google Streetview de weg verkend, en al een paar keer samen met Billy op een rustig moment er naartoe gereden zonder binnen te gaan.

Een paar dagen later stuurt Ellen een foto naar coach Sophie van Billy, Jonathan de fitnesscoach en haarzelf, in de sportclub. Het doet haar deugd dat ze die eerste stap gezet heeft, mailt ze, en ik probeer het stapsgewijs verder op te bouwen. Stukje bij beetje. ‘Nu eerst zorgen dat ik me wat beter voel, maar ik zie het zitten. Tot binnen twee weken.’ Afgesloten met een grote smiley.

Geïnspireerd door ware gebeurtenissen maar zonder verbanden met een specifieke situatie.