Telkens wanneer ik iets nieuws in mijn leven tegenkom, of dat nu een relatie, een verandering van omgeving, of een nieuwe baan is, gebruik ik het Theorema van Bayes om me te helpen bij het navigeren door nieuwe onzekerheden en om me af te stemmen op een onbekende cultuur en normen. 

Het Theorema van Bayes stelt ons in staat om alles wat we weten over iets of iemand in overweging te nemen: als het op de juiste manier wordt gebruikt, is het een briljante technieken om de cirkel te kwadrateren tussen wat we weten en wat het bewijs ons vertelt – het blootleggen van zowel mogelijke tekortkomingen in onze aannames als beperkingen in de gegevens die we verzamelen. Met andere woorden: het helpt het bewijs om onze aannames te verbeteren, en de aannames om de manier waarop we bewijs gebruiken te verbeteren. Het is ook belangrijk, niet alleen in de manier waarop we waarschijnlijkheidsvragen benaderen – door gebruik te maken van onze eerdere, contextuele kennis – maar ook in de manier waarop we onze aannames actualiseren naarmate er nieuw bewijs ontstaat. Dit is wat bekend staat als voorwaardelijke waarschijnlijkheid, de kans op een bepaalde uitkomst op basis van gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden of nog steeds zouden kunnen. 

Ik probeer mezelf dus te ontdoen van mijn eigen vooroordelen, niet op basis van mijn eigen zorgvuldig samengestelde voorkeuren, maar volgens degenen die representatief lijken te zijn voor dit nieuwe systeem. Toen ik naar de universiteit ging, leidde ik mezelf zelfs door de ultieme Autistische nachtmerrie: uitgaan en dansen. De meest duistere, diepe plaats waar ik voorheen nog nooit geweest was. Dezelfde aanpak kan ons trouwens ook helpen om relaties te ontwikkelen, waarvan de meest stormachtige wel degene met mezelf is. 

Camilla Pang in ‘An Outsider’s Guide to humans: What science taught me about what we do and who we are’ (Penguin, 2020) (eigen vertaling)