Het artikel viel mij meteen op. Zowel door de kop van het artikel als door de spierbundel op de foto. Je kon er ook niet naast kijken op de internationale editie van nieuwssite CNN. ‘Sterkste man ter wereld gebruikt ‘superkracht’ van autisme’. Alsof de krachtpatser op de foto, net zoals stripfiguur Obelix, geen toverdrankje hoefde maar genoeg had aan dat super krachtige element autisme dat in zich zat om de wereldtitel van bovenmenselijke krachtpatser binnen te rijven. Autisme als toverdrankje dat je al in je hebt, het is eens iets anders.

Tom Stoltman, ook wel ‘de Albatros’ genoemd, is naar eigen zeggen trots dat hij op zijn 27^ste  heeft getoond waar autistische mensen zoal toe in staat zijn. Zijn agressie van weleer heeft hij naar eigen zeggen alvast goed weten te kanaliseren. Een week lang werkte de Schot vlekkeloos proeven af samen met reuzen van over de hele wereld en de viervoudig voormalig wereldkampioen. In deze proeven, zoals 20-tons trein duwen, vaten van 33 pond gooien en tal van andere prestaties van kracht, bleek hij de beste. De boomlange Schot werd bij zijn overwinning onmiddellijk omhelsd door zijn oudere broer Luke die zevende eindigde. Nadien volgde een familiefeestje tot in de vroege uurtjes.

Tom kreeg zijn diagnose voor het eerst toen hij vier was. Toen hij opgroeide had hij, anders dan de andere leden van het gezin, geen idee dat er iets met hem aan de hand was. Al zijn gedrag en wat hij deed, zoals in huis, buitenshuis als naar zijn ouders, broers en zussen vond hij perfect normaal. “Ik was er vast van overtuigd dat de andere kinderen het volstrekt verkeerd deden, en aangepakt moesten worden”, vertelde hij in een aantal kranten en nieuwszenders zoals CNN en BBC.

Naarmate hij ouder werd, namen zijn sociale problemen toe. Zo kwam hij als tiener nog zelden buitenhuis, was hij enorm verlegen en sprak hij nauwelijks. Het duurde een hele tijd voordat hij besloot dat hij zijn beste vrienden moest vertellen dat hij autisme had. Ze namen het vrij goed op, vertelt Stoltman. Hij herinnert zich dat ze iets zeiden als “Kijk, er is helemaal geen probleem. We zullen je nog steeds aardig vinden om wie je bent”. “En op die dag viel er een last van mijn schouders en voelde ik me normaal. Als een normaal lid van de samenleving.”

Vanaf dat moment ging Tom Stoltman zich, in het zog van zijn oudere broer Luke, toeleggen op krachtsport in de plaatselijke sportschool. “Ik was een graatmagere jongen en had niet veel zelfvertrouwen maar wel een sterke wil”, zegt hij. “Mijn broer hielp mij om de stap te zetten naar de sportschool. In het begin haatte ik elke minuut in de sportschool. Ik hield niet van de mensen die naar me staarden. Maar ik weigerde op te geven en bleef mezelf pushen, net zoals mijn broer Luke me bleef motiveren. Ik probeerde steeds om mijn broer te volgen en hem in te halen. Bij wijze van plagen beet ik hem af en toe ook eens, dat hield ons fris.”

Hoewel hij als jongen mager was, is zijn eetlust steeds meer gegroeid. Met zijn 2m 30 eet hij tegenwoordig meer dan 10.000 calorieën per dag die hij echter ruim afwerkt. Naarmate hij wedstrijd na wedstrijd begon te winnen, ontdekte hij steeds meer dat zijn autisme een waardevolle eigenschap bleek.

“Autisme hebben en professioneel sport beoefenen gaan hand in hand’, stelt Stoltman. “Je hebt veel routine nodig om hogerop te geraken. Je wordt elke dag wakker. Je eet elke dag dezelfde maaltijden. Je doet elke dag dezelfde dingen. En je gaat elke dag op hetzelfde tijdstip naar de sportschool.” Zijn meedogenloze zoektocht om zijn prestaties te verbeteren en steeds maar hogerop te klimmen, had echter ook een keerzijde. “Ik kreeg het steeds moeilijker om te verliezen. Telkens als ik een wedstrijd verloren heb, ben ik onaanspreekbaar, ook niet voor mijn vrouw. Ik worstel met die negatieve kanten nog enorm.”

Zijn overwinning als ‘sterkste man ter wereld’ heeft dan ook een extra speciale betekenis. Vijf jaar geleden bezweek Stoltmans moeder Sheila aan kanker. Aan haar sterfbed beloofde hij zijn grootste fan dat hij voor haar de Sterkste van de wereld zou worden. Toch ziet Stoltman zijn titel ook als een geschenk voor alle andere mensen met autisme. “We zijn allemaal verschillend, maar we hebben elk een superkracht in ons, mogelijk gemaakt door ons autisme”.

“Zo waren mijn ouders er jaren geleden er vast van overtuigd dat ik bij hen zou wonen tot ik ver in de veertig was en nooit aan een vrouw zou geraken. Het is anders gelopen. Een atleet zijn heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. En zie waar ik nu sta. Ik ben getrouwd op mijn 21^ste met de liefste vrouw ter wereld. Ik reis over de hele aardbol. En in plaats van mijn agressie bot te vieren op mensen of dingen, kom ik nu uit in tal van wedstrijden in grote stadiums waar ik interviews geef voor de camera.”