Welkom op mijn blog. Hoe zou ik u, verondersteld dat u voor mij staat, begroeten? Een hand geven, dat doen we niet meer. Vuistje-vuistje misschien nog net wel. Of toch zoenen op de wang? Al twijfel ik tussen één, twee of drie. Als vuistje-vuistje u niet ligt, zou ik voor de knuffel gaan. De Amerikaanse versie misschien, zo’n net niet omhelzing en een boeketje luchtkussen. Of de steviger knuffel, alsof ik u al lang niet meer gezien heb. Ach, ik hou het gewoon eenvoudig, ik zwaai iedereen een algemene groet toe en heet u, veilig achter mijn wand van plexiglas, van harte welkom. Met een virtuele knuffel.

Over die knuffel wil ik het hebben. Des te meer omdat vandaag, internationale knuffel dag, daar bij uitstek voor geschikt is. Het is ook de dag van de eekhoorns en mueslireep, maar misschien interesseert u dat net iets minder. Ook al zijn er waarschijnlijk autistische mensen die liever eekhoorns zien en mueslirepen eten dan dat ze knuffelen of geknuffeld worden.

Het idee achter die knuffeldag is iedereen aan te moedigen om familie en vrienden vaker te knuffelen. De bedenker ervan raadt wel aan om eerst even te vragen of de andere persoon een knuffel ziet zitten wanneer je niet zeker bent.  Lang niet iedereen is zo tuk op knuffels, blijkt uit talloze reacties op sociale media. Zo lees ik bijvoorbeeld op een social media profiel: ‘Internationale Knuffeldag is die dag waarop we het bestaan van de knuffel vieren door te pas en te onpas mensen in de armen te vliegen, want “een knuffel is namelijk een makkelijke maar veelzeggende blijk van waardering”. Nou, dat ze met hun goedbedoelde tengels van mij moeten afblijven of ik ga gillen’. Het was niet duidelijk of die persoon autistisch was of niet.

Dat autistische mensen niet zouden (willen) knuffelen, is trouwens een van die beweringen die je terugvindt op websites en blogs die zich sterk maken dat ze clichés en stereotypes ontkrachten.

Knuffelen is weliswaar één van die uitingen van affectief gedrag waarop autistische mensen sterk van elkaar verschillen, maar het is zeker niet juist dat iedere autist per definitie een hekel heeft aan knuffelen. Het verschilt wel sterk van autist tot autist hoe, waar, wanneer, waarom en met wie het gebeurt, en als het gedwongen gebeurt, heeft het een blijvender negatief effect dan bij niet-autistische mensen.

Zelf hou ik eerder van stevige knuffels die aangekondigd worden, verbaal of met een grote beweging, zodat ik ze zie aankomen. Met mijn liefste knuffel ik dan weer heel graag, zodanig dat mijn schoonouders mij ervan verdenken iets van het Syndroom van Down te hebben. Mensen met Down (ook wel ‘mongooltjes’ genoemd) zouden immers heel aanhankelijk zijn, en graag knuffelen. Aangezien mijn liefste autistisch (anders dan ik, logisch) is, communiceren wij veel over hoe, waar, wanneer we elkaar het best kunnen knuffelen. Dat varieert dus enorm, maar we pakken elkaar regelmatig eens goed vast.

Je hoeft natuurlijk geen Wereldknuffeldag te hebben om iemand een knuffel te geven. Het kan bijvoorbeeld net diens dag niet zijn om te knuffelen.  Een bordje of sticker ‘vandaag ben ik onaanraakbaar’ zou op zo’n moment van pas te komen. Als je de knuffel niet louter uit eigen bevrediging doet, spaar je die dan op tot later of vind je een alternatief (een knuffel vanop afstand, een virtuele knuf, al dan niet met icoontje, of een of ander gebaar). Net zoals er dagen zijn waarop ik niet ‘kusbaar’ ben.

Het kan met van alles te maken hebben dat ik je liever niet knuffel of kus. Met het parfum en/of make-up die je gebruikt, met je kledij uit kunststof of je corpulente of tengere gestalte waarvan ik bang ben om iets van jou te breken met mijn stevige omhelzing.

Die knuffel van jou is bovendien enorm onvoorspelbaar van aard. Misschien grijp je mij zo hard vast dat ik er nadien spierpijn aan overhoud. Of een overdosis statische elektriciteit. Ja, ik ben nogal onzeker en bovendien vergt knuffelen heel wat vertrouwen in andere mensen. Je legt jezelf toch bijna letterlijk in de handen van de ander, en er kan van alles gebeuren. Die ander kan terstond doodvallen in je armen, of je kan struikelen en op elkaar op de grond eindigen, of ergens aan een knoopje blijven haken en een kledingstuk kapot maken.  

Aan al die dingen denk ik vooraleer ik iemand knuffel of wanneer er een uitnodiging komt tot knuffelen. Probeer dat dus vooraf te bedenken voor je mij uitnodigt, maar geef mij ook de kans om een keuze te maken. Want ik heb ook wel graag lichaamscontact, zeker als dat zonder al te veel bijbedoelingen is. Vraag het mij dus maar: wil je mijn knuffel? En laat mij dan wat bedenktijd. Dan komt het zeker goed.