‘Hebben autisten altijd gelijk?’ … autisme en communicatie
‘Het is vreselijk’, schrijft Laila, een vrouw die zich onlangs abonneerde op mijn blog. ‘Mijn man heeft autisme, en komt regelmatig in ruzie met collega’s en andere mannen die hij op café tegenkomt. Soms komt het tot vechten toe, en is hij gewond. Hij is heel slim, maar hij verstaat gewoon niet dat anderen vaker gelijk hebben dan hem. Nu zei hij me onlangs dat autisten altijd gelijk hebben. Hij kwam zelfs met een veel te moeilijk artikel van een jonge Hollandse professor aandraven. Wat denk jij daarover, als autist? Hebben autisten altijd gelijk?’
Als je, autistisch of niet, van mening bent dat autistische mensen per definitie nauwkeuriger zijn, veel meer de werkelijkheid tot zich laten doordringen, en je vindt dat gelijk hebben iets absoluut is, dan ga je waarschijnlijk vaker denken dat autistische mensen gelijk hebben. Terwijl dat volgens mij meestal niet het geval is. Ook al vind ik de logica van veel autistische mensen mooier en opvallender. In sommige gevallen is het ook een grappige logica, omdat er niets van klopt maar geen speld is tussen te krijgen.
Heel wat autistische mensen willen daarnaast ook wel heel graag gelijk krijgen. Voor een stuk is dat omdat we voor een stuk definitiedenkers zijn en vasthangen aan onze eigenheid. Voor een stuk is dat wellicht ook het gevolg van vaker op fouten gewezen te zijn, en gevoeliger te zijn voor onrechtvaardigheid. Autistische mensen die daarbovenop ook nog uitblinken in systeemdenken en wat taalvaardiger zijn, kunnen zich daar al snel in vastrijden.
Zeker als het gaat over mijn passies en onderwerpen waar ik me sterk mee verbonden voel, kan ik daar sterk aansturen op mijn gelijk en daar eindeloos in doordrammen. Ook al heb ik meestal het gelijk niet aan mijn kant. Vandaar dat wel eens gezegd wordt dat je beter niet met een autist in discussie gaat over zijn ‘fiep’ of preoccupatie, over zijn of haar eigenheid, of over wat h/zij echt wil. Heel graag het gelijk, en het laatste woord willen, is wellicht ook een van die vaak onbenoemde beperkingen die het leven met autisme lastiger maken, misschien nog het meest voor wie met hem of haar samen leeft.
Gelijk hebben is volgens mij meestal relatief, hangt af van de omgeving waarin je bent, de mensen waarmee je praat, het verhaal waarin je bent. Gelijk krijgen doe je door mensen van je gelijk te overtuigen, bijvoorbeeld door overeenstemming te suggereren. Argumenten zouden daarbij veel minder belangrijk dan uitstraling, hoe integer je overkomt, en inlevingsvermogen, de mate van contact die je met de ander kan tot stand doen komen. Ook vragen stellen zou helpen, door twijfel te zaaien of tegenstrijdigheden aan het licht te brengen, om nog maar te zwijgen van drogredenen die anderen gebruiken, zoals persoonlijke wroeging of overhaast generalisatie.
Ter afronding zou ik dus niet gokken op de partij die de stelling verdedigt dat autistische mensen altijd gelijk hebben. Gelukkig hebben andere mensen ook niet altijd gelijk. Zo af en toe, meestal genoeg om de illusie te hebben dat ze het altijd bij het juiste eind hebben. Net als ik houden ze die momenten in het achterhoofd als er weer eens iemand tegen beter weten in gelijk probeert te halen. Of we trekken ons op aan die utopische gedachte binnen geweldloze communicatie dat gelukkig zijn te verkiezen is boven gelijk hebben. En dan stiekem toch denken dat je gelijk hebt, natuurlijk.
Tistje 
ik heb ooit eens onderzoek gedaan naar de fijne grens van Narcisme en een teken van te weinig zelfkennis bij mensen – en dan vooral mannen – met autisme tegenover mijn beleving van mijn autisme.
ik als vrouw van bijna 50 met autisme kan heel gemakkelijk zeggen dat ik het niet bij de juiste richting had, dat ik verkeerd was en ik kan dan ook argumenteren als dat zo is.
onze zoon – ook met autisme – is sterker in zijn ego en ik heb hem geleerd om eerst een – onderzoekje te doen – voor hij iets van waarheid gaat verkondiggen.
het altijd gelijk willen hebben staat voor mij samen met een gevoel van – empathisch – inzicht, NEE niet het vermogen om MEE te voelen, maar wel het inzicht hebben in hoe jij voor jezelf en de andere empathisch kan zijn.
wanneer je leert reflecteren – zonder het oordeel van neurotipicals – die de meeste jonge kinderen, tieners, jong volwassenen en volwassenen – zonder enige reflectie naar zichzelf toe gewoon zonder gene naar u als persoon met autisme uitspreken en dat een keer te veel doen, kan je als persoon met autisme leren dat projectie van een ander – altijd iets zegt over de andere! MAAR OOK iets zegt over U – gedrag -houding – en reactie – ACTIE REACTIE – & dat goed kunnen reflecteren naar jezelf toe geeft inzicht en gaat je empathische inleving en reflectie vergroten en verbeteren.
heel veel NARCISTEN hebben een te beperkt vermogen tot empathisch invoelen, INVOELEN!
DAT HEBBEN VELE MENSEN MET AUTISME NIET!
mensen met autisme kunnen zelf zeer goed empathisch invoelen maar hebben het moeilijk met het spiegelen en het reflecteren en natuurlijk ook het uiten ervan.
DAT IS EEN LEERSCHOOL, als mensen met autisme dit leren kunnen ze zeer makkelijk hun groot hart laten zien en er bijzonder gelukkig van worden!
leren ze het niet? dan is het een spel van ego, of een spel van reageren op mensen door een trauma – zie hierboven beschreven -…
DAT DOEN MENSEN MET NARCISME NIET – die willen niet leren hoe ze emfatischer in de wereld kunnen staan, nee die willen controle over alles! – niet dat daar geen probleem in de onderstroom zit natuurlijk.
De dualiteit – ik heb gelijk en gij niet – is meestal gestuurd door argumenten en onderzoek vanuit de mens met autisme waar nooit iemand iets over weet omdat dit meestal onzichtbaar is.
ook op het aanvoelen wat er gaat komen, dat ook onzichtbaar is in de toekomst maar wel zichtbaar is geweest in het verleden, dat mensen met autisme onthouden en neurotypicals minder snel onthouden.
veel discussies komen voort uit deze bijzondere eigenschap van mensen met autisme en het is gewoon een boodschap om als gesprekspartner van iemand met autisme in een discussie te vragen naar de – waarom – van zijn of haar door drammerij…
daar komen veel AHA erlebnissen uit voor de neurotypicals – meestal.
als dat niet zo is, dan is het eerder narcisme…
dus;
leer goed het onderscheid te zien van oordelen en vooroordelen
leer goed te reflecteren van die andere – zegt meer over de andere dan over jezelf MAAR reflecteer ook naar jezelf – actie reactie –
&
als mens met autisme moet je leren praten over dat waarvan jij dacht dat het – niet belangrijk was –
– wat je voelt
– wat je weet uit ervaring
– wat je onthouden hebt
– wat je hebt gedaan voor je iets ging vertellen – je onderzoek –
– je eigen taal naar buiten toe goed afstemmen naar je gesprekspartners & leren praten met je gelijken!
zo ga je minder in de dualiteit komen als mens met autisme!
en kan je je hier niet in vinden dan ben je eerst NARCIST die gediagnostiseerd is met AUTISME en dàt niet helemaal klopt!
Dankjewel voor deze blog Tistje – een bijzonder fijnzinnig onderwerp waar ik ook nog het thema – HB – en HG kon mee nemen, maar tot zover voor deze keer…
Warme groet
Esther – Elma Rosewood.
LikeLike
Sam, inderdaad, je kan je maar een mening vormen in relatie tot anderen. Zonder de mening van anderen te kennen kun je ook je eigen mening niet vormen.
Langs de andere kant gebruiken we wellicht gewoon logisch denkvermogen om de “waarheid” te extraheren.
En soms is “ongeveer juist” ook al voldoende, beter dan niets.
LikeLike
Tja, dat is nu weer een ander probleem. Op mijn laatste sollicitatie – en die is gelukkig positief afgelopen, wat lang niet altijd het geval is – heb ik op ergens op een vraag geantwoord dat ik in die 30 jaar in het bedrijf fier ben dat ik nooit mijn baas naar de mond gepraat heb, of gelijk ze zeggen nooit “aan gatlekken” gedaan heb, hoewel me dat waarschijnlijk wel veel geld gekost heeft. Ik ben er dus van overtuigd, dat wat men zegt, wel degelijk van belang is, de manier waarop het gezegd, en de mate waarin het beluisterd is heeft uiteraard zijn belang, en dat is wellicht mijn grote probleem. Maar mocht ik gekropen hebben en naar de mond gepraat hebben – tegen de waarheid in dus – dan was dat succes hooguit tijdelijk geweest.
LikeLike
Dat is nu weer iets te ver door de bocht. Uiteraard sprak hij maar over wat van belang was in onze relatie, en die speelde die – gelukkig – alleen op ’t werk af. Ik bedoel onze relatie was uiteraard louter professioneel.
LikeLike
Mijn baas geeft ook altijd toe dat ik gelijk heb maar vervolgt dan dat ik me moet aanpassen aan de bedrijfscultuur…
LikeLike
Is dat geen enorme veralgemening? Je veronderstelt bijvoorbeeld dat alle autisten, inclusief mezelf, niet beïnvloed worden door andere meningen en veronderstellingen.
LikeLike
Ben ook autistisch vind ook dat ik altijd gelijk heb omdat de visie van een autist autonoom is en niet gekoppeld aan andere meningen en veronderstellingen.
LikeLike
Als een baas dat aan mij zou zeggen zou ik meteen denken: hoe kan hij weten of ik thuis altijd gelijk heb?
LikeLike
En toch heb ik toch wel een baas gehad die rechtuit zegde dat ik altijd gelijk heb.
De andere wisten dat eigenlijk wel maar wilden dat niet toegeven.
Er is dus een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Ook al een in tijd, en die tijd kan gemakkelijk 10 jaar zijn !
LikeLike