Wolf, pas zestien geworden en volgens zichzelf al heel wat jaren autistisch, wil graag weten of ik vind of mijn leven de moeite waard is om te verfilmen voor een breed publiek. En, voegt hij eraan toe, of dat er nog van komt. ‘Ik wil naar de filmschool en misschien vind ik wel inspiratie voor een filmproject later in mijn opleiding’.  

Dat is een interessante, maar moeilijke vraag, Wolf. Ik vind namelijk niet dat ik goed geplaatst ben om te oordelen of mijn leven zich zou lenen tot een film. Misschien kan iemand die zowel mijn leven kent als wat kent wat verfilmingen van levens dat beter. Maar ik wil toch proberen en eerlijk mijn mening geven. Zonder dat ik iets afweet van films, of toch niet het maken ervan. Ik voel me alvast gevleid dat je aan die vraag denkt.

Als iemand mijn leven zou verfilmen is dat volgens mij onwaarschijnlijk omdat ik helemaal niet interessant ben. Dat is geen valse bescheidenheid maar gewoon hoe ik het zie. Het zou mogelijks ook een verkeerd beeld van autisme geven. Mocht je een film over autisme overwegen, zou ik liever hebben dat er heel verschillende mensen met autisme in voorkomen.

Het zou er ook van afhangen wat er precies van mijn leven gefilmd wordt. Of ze bijvoorbeeld filmen wat ik beleef of wat er werkelijk gebeurt, en daar zit wel eens een groot verschil tussen. Ook in welke omgevingen er gefilmd wordt, of dat is wanneer ik me op mijn best moet tonen of ook op mindere momenten.

Zo beleef ik mijn leven vaak als een superspannende thriller met de ene uitdaging na de andere, met af en toe horrorelementen, behoorlijk wat romantiek, veel seks, tragische plotwendingen en intelligente dialogen. Wat er werkelijk gebeurt, of tenminste van buitenaf waarneembaar, is een opeenvolging van geplande gebeurtenissen, taken, deadlines, proberen te voldoen aan verwachtingen en een reeks routines die verstoord worden, waarna ik vergeefs de draad terug probeer op te nemen en daardoor in nieuwe avonturen terecht kom. De spanning tussen die twee zou misschien interessant kunnen zijn.

Maar of het een groot publiek zou op de been brengen, dat betwijfel ik. Er zijn vast autobiografische verhalen van autistische mensen die zich veel beter lenen tot een verfilming. Niet zozeer omdat ze succesvoller of mooier zijn, maar vooral omdat ze een weg hebben afgelegd in hun leven die ik meer de moeite waard vind om te verfilmen.